Dauðadans

Á borðplötu úti á þekju steig fiðrildi sinn dauðadans. Það fór í hringi. Af og til blakaði það vængjum, tókst ekki að hefja sig til flugs, reisti vængi og dansaði áfram.

Á tölvunni er grein eftir Ásmund Einar Daðason, þingmann framsóknar, sem starfað hefur sem hugmyndasmiður forsætisráðherra. Í skrifum sínum fjallar þingmaðurinn um þau tíðindi að ríkið kunni að eignist hlut Glitnis í Íslandsbanka:

„Þessar nýju fréttir vekja óneitanlega upp spurningar um af hverju Íslandsbanki var afhentur kröfuhöfum á síðasta kjörtímabili? Það var greinilega ekki hugsunin að taka fast á þessum málum og verja hagsmuni Íslands. Eða voru menn kannski að hugsa um að láta kröfuhafana eiga bankanna tímabundið? Nóg um það en nú þarf að horfa til framtíðar og læra af mistökum sem gerð voru á síðasta kjörtímabili. … Vandi síðustu ríkisstjórnar var að hún stillti sér upp með fjármálakerfinu og kröfuhöfum í stað þess að standa með almenningi.“

Fiðrildið stígur dauðadansinn. Hugsuðurinn skrifar:

„En í stað þess að ríkið eitt eigi bankann þá ættum við að skoða þann möguleika að allir Íslendingar geti beint og milliliðalaust eignast hlut í öðrum þessara banka. Í raun ætti að skoða þann möguleika að afhenda almenningi hluta bankans gegn skýrum skilyrðum og á hagstæðum kjörum… og að ekki sé hægt að framselja hlutina í von um skyndigróða.“

Fiðrildið liggur á hliðinni. Það er lífvana. Hugsuðurinn hefur tekið sporið, stígur dansinn.