Bréf

 

Það er ekkert léttaverk að skrifa örstutt bréf með allnokkrum tíðindum og túlka þau þar á áhrifaríkan hátt. Naumast á færi annarra en skýrleiksmanna. En nú hefur það gerst. Íslenski utanríkisráðherrann settist við skrifborðið á kontórnum sínum með íslenska fánann í ramma á vegg til hliðar við sig og skrifaði undir sendibréf. Hver samdi textann er ekki vitað en svo mikið þótti ráðherranum til um efni bréfsins að hann treysti hvorki Póstinum ohf. né sendiherrum lýðveldisins til þess að bera það til viðtakenda, tók flugið út í heim og afhenti það sjálfur.

Svo fóru menn að lesa. Bæði heima og erlendis. Hundruðir ef ekki þúsundir manna um alla Evrópu lásu sömu orðin en engin þeirra fékk sama skilning á merkingu þeirra. Þá var ráðherrann kallaður til og spurður um inntakið. Hann svaraði, lesendur bréfsins lögðu eyrun að og fengu nýjan skilning. Hver og einn. En enginn þann sama. Aftur var ráðherrann spurður og enn og aftur. Í hvert sinn veitti hann mönnum nýja  sýn. Eftir sem áður fékk ekki nokkur maður sama skilning, enginn var sammála ráðherranum og hann ekki sammála sjálfum sér á milli skýringa.

Nú er bréfið orðið fimm daga gamalt og fjölbreytni skilningsins eykst með degi hverjum. Það hefur haft sínar afleiðingar: Gamlir Framsóknarmenn missa svefn yfir misskilningi sínum, Sjálfstæðisflokkurinn er að klofna af skilningi og Ögmundur Jónasson er aftur farinn að skrifast á við sjálfan sig og hæla sér undir dulnefni.  Það má því til sanns vegar færa að þetta sé áhrifaríkasta stuttbréf Íslandssögunnar um langa hríð og ætti hiklaust að tilnefna það til íslensku bókmenntaverðlaunanna.