Auglýsingar

Nú er rétt einu sinni hafin umræða um að svipta Ríkisútvarpið auglýsingatekjum. Eins og jafnan áður er hugmyndin rökstudd með því að aðrir fjölmiðlar, einkareknir, þurfi meiri tekjur til þess að lifa.

Yfirleitt eru auglýsingar þreytandi útvarps- og sjónvarpsefni og oft á tíðum subbulegt blaðaefni. Nýjasta afbrigðið, auglýsingar sem styrkataðilar sjónvarpsefnis fá fyrir „styrkinn“, og sýndar eru fyrir og eftir birtingu á hinu „styrkta“ efni, draga úr gildi efnisins og færa hvaðeina nær kaupsýslulegri lágkúru. En margar auglýsingar hafa upplýsingagildi. Þær þurfa flestir að heyra og sjá.

Sjálfsagt er það rétt hjá forsvarsmönnum einkarekinna miðla að erfitt sé að keppa við Ríkisútvarpið, útbreiddasta fjölmiðilinn, um auglýsingar. En það lýsir hvorki hugmyndaauðgi, sem ætti þó að vera aðall fjölmiðils, né þróttmiklum baráttuanda að fara fram á það að útbreiddasti auglýsingamiðillinn sé sviptur tekjum sínum til þess að þeir fái meira í sinn hlut fyrir minni þjónustu við auglýsandann og neytandann.

Og það er ekki heldur rétt gagnvart Ríkisútvarpinu að rýra tekjur þess með því að banna því að flytja auglýsingar. Þeir stjórnmálamenn sem eru að velta því fyrir sér ættu að hafa það hugfast, áður en þeir ganga til þeirra verka, að einn dag gæti sest hér að völdum ríkisstjórn sem amast við Ríkisútvarpinu, ríkisstjórn sem myndi afnema áskriftargjald og skera niður allan annan stuðning við það (hver sem hann kann að vera). Og það skal ekki vera ætlun allra þeirra sem hafa viljað ljá máls á því að taka auglýsingatekjurnar af Ríkisútvarpinu.

Nú er það svo að þeir sem auglýsa vita hvar þeir ná til flestra, hvar þeir fá mest fyrir peninginn. Þess vegna auglýsa þeir í Ríkisútvarpinu. Af þeim sökum er önnur leið fær en sú að loka á það. Hún er í því fólgin að banna Ríkisútvarpinu að birta auglýsingar nema gegn fullu gjaldi og banna því þá líka að taka við „styrktarauglýsingum“. Þá gætu „frjálsir fjölmiðlar“ boðið niður birtingarverð auglýsinganna hver fyrir öðrum á „frjálsa markaðnum“.