Af fulltrúum skröksögunnar

Fjölmiðlahringurinn 365 var rekinn með miklu tapi á síðasta ári; í krónum talið. Mogginn tapar og tapar. Þó eru þessir fjölmiðlar í einkaeign; reknir samkvæmt bestu uppskrift frjálshyggjunnar. Og verða áfram. Þrátt fyrir tapið. Því er nefnilega þannig háttað að hagnaður af rekstri fjölmiðla fer ekki eftir því hversu miklu þeir skila inn á sparisjóðsbók eigendanna. Hagnaðurinn felst í aðgangi þeirra að neitandanum sem eyðir sínu fé í það sem fjölmiðlaeigandinn selur, í hagsmununum sem fjölmiðillinn gætir fyrir eiganda sinn og í kjósandanum sem fjölmiðillinn flytur áróður eiganda sinna til i máli og myndum; kjósandanum sem veitir völdin til fjögurra ára í senn.

Ég get haldið því fram að ég hafi borið mig eftir fréttum úr ýmsum áttum í meira en hálfa öld. Núorðið les ég fréttir í átta netfjölmiðlum á hverjum degi og oft á dag, les eitt til tvö dagblöð, hlusta á útvarpsfréttir og horfi á sjónvarpsfréttir á Stöð 2 og Ríkisútvarpinu. Þess vegna sé ég margt og heyri enn meira. Og hvað hef ég þá að segja um fréttaflutninginn eftir öll þessi ár?  Trúi ég öllu því sem ég heyri, les og sé? Treysti ég fréttaflutningi fjölmiðla?

Svarið er skýrt, einfalt:

Ég trúi ekki fréttum til fulls fyrr en ég heyri þær fluttar í Ríkisútvarpi eða -sjónvarpi. Í mínum huga rekur Ríkisútvarpið trausta fréttastofu og flytur afbragðs fréttaskýringar í Speglinum og Kastljósi. Og hér er bara rætt um fréttir; ekki alla þá fjölbreyttu menningu, gamla og nýja, sem útvarpið er fyllra af en nokkur annar miðill í landinu.

Af þessum sökum er það tilræði við það sem réttara er, og betra en annað, að ætla að svelta Ríkisútvarpið til dauðs eða selja það til einkaaðila. En það er skiljanlegt þar sem ljóst er hverjir eru að gera þetta; smásálir blekkingarinnar og höfundar skröksögunnar eilífu. Það er lífsnauðsyn fyrir lýðræðið að verjast atgangi þeirra.