trusted online casino malaysia
Ritstjóri Herðubreiðar 06/10/2014

Ættarmót

Vésteinn LúðvíkssonEftir Véstein Lúðvíksson

Sama alvörulínan yfir munninum á ljósmynd sem einhvernatíma var grafin upp úr kofforti á gamla háaloftinu, og við látum hana ganga og undrumst þegjandi hvað það er langt á milli þeirra og hendurnar spenntar á hnjánum og augun full af strangleik einsog það séu átök í vændum þarna á stofunni sem eitt okkar telur sig vita að var í Aðalstræti á árunum fyrir heimstyrjöldina fyrri. Við vitum á að giska hvað þau eru gömul þarna og hvað þau eiga langt eftir, svona trúuð og ósmekklega klædd og slitin og seig og búin að eiga þennan skara af börnum sem við erum komin útaf, svo undarlegt sem það nú er, og án þess að maður viti svosem hvort ástæða sé til að eltast við ættfræði á tímum þegar svona myndir eru ekki teknar lengur og engin fet á milli hjóna lengur og þaðan af síður þessi afhjúpandi alvörulína yfir munninum.

Seinna er tekin hópmynd. Við stöndum þétt saman. Við brosum langflest. Samt þekkjumst við ekki mikið, svona yfirleitt.

Fyrir matinn er skálað og aftur er myndin látin ganga og allar kynslóðir mótsins á einu máli. Þeim gömlu hefur ekki verið fisjað saman. Svona fólk er ekki lengur til og Aðalstræti ekki lengur það sama og engum dettur lengur í hug að eiga svona mörg börn og ala þau upp einsog átök séu í vændum.

(Þetta prósaljóð er að finna í hausthefti Skírnis árið 2007. Það birtist hér í tilefni þess að í dag eru sex ár síðan brýnt þótti að biðja Guð almáttugan að blessa Ísland.)

Flokkun : Ljóðið
1,459