Að standa á rassi

„Svo að ég hafi orð Steinþórs á Hala um ríkisstjórnina þá skal það segjast að þeir standa alveg á rassi með flest sín mál þessar vikurnar,“ sagði fremur víðsýnn íhaldsmaður við mig rétt í þessu.

„Mest af þessu er framsóknarmönnum að kenna. Þeir búa flest sín þingmál illa úr garði. Ýmist tala þeir merkingarleysu í blöð og útvarp eða egna á sig fólk með hroka og yfirlæti, fólk sem þeir hafa ekki roð við þegar til rökræðna kemur, enda held ég að annað hvort kunni þeir ekki að skiptast á skoðunum við aðra eða telja sig ekki þurfa þess því þeirra sé mátturinn.“

„Auðvitað eigum við líka nokkra sök á því hvernig málum er komið. Ég ætla þó ekki að rekja það hér; það verða nógir til þess. En ég kemst þó ekki hjá því að nefna aðal ástæðuna. Hún er einföld. Formaðurinn hefur sýnt of mikið langlundargerð í samskiptum sínum við framsóknarmennina. Þeir hafa komið óorði á hann. Hann hefði átt að segja sig frá samstarfi við þá sama dag og forsætisráðherrann fór að fimbulfamba um stöðugleikaskattinn áður en málið var tilbúið til umræðu. En hann er hræddur við stjórnarslit; heldur að það komi illu orði á hann. Þetta er rangt mat, enda skreppur flokkurinn saman í hverri fylgismælingunni af annarri.“

„Nú er hins vegar svo komið að hann, minn formaður, á ekki annað ráð vænna en herða sig upp í að slíta stjórnarsamstarfinu og segja sem er að Framsóknarflokkurinn sé ekki stjórntækur. Það er eina leiðin til þess að bjarga Sjálfstæðisflokkun frá hruni í kosningum. Hann þarf að gera það strax, áður en frammararnir ljúk við að semja sína poppúlísku loforðahandbók sem þeir ætla með í kosningar.“

„Þetta hef ég eftir þér,“ sagði ég. „Ekki undir nafni“, svaraði hann. „Hvaða aumingjadómur er það,“ sagði ég. „Jú, sérðu til,“ svaraði hann. Það er þangi að …“

En hér er það. Nafnlaust. Enda er þetta eins og talað frá mínu hjarta.