Á Íslandi er ekki lengur til félagslegt húsnæðiskerfi. Sagan af okkur, Bretum og Svíum
Að hafa þak yfir höfuðið er lífsnauðsyn. Það skildu stjórnmálamenn fyrir hálfri öld. Nú er raunin önnur.
Þetta er inntak greinar sem Guðmundur Guðmundsson skrifar í Kjarnann um liðna helgi.
Þar rekur hann viðbrögð Breta, Svía og Íslendinga við mikilli húsnæðisþörf upp úr miðri síðustu öld. Þau voru alls staðar hin sömu: Mikil og markviss uppbygging félagslegra úrræða, af því að hinn ´frjálsi markaður´ gat ekki sinnt þessari grunnþörf.
Á Íslandi birtust þessi viðbrögð einkum í tilurð Breiðholtsins á sjöunda áratugnum, en verkamannabústaðakerfið hafði orðið til eftir kreppuna miklu á fyrri hluta aldarinnar og var til mun víðar. Það sést meðal annars í byggingum við Hringbraut í Reykjavík.
Á góðæristímum Framsóknar- og Sjálfstæðisflokks um og eftir síðustu aldamót var þetta félagslega kerfi hins vegar lagt af – í raun einkavætt – og er ekki til lengur. Hið sama gerðist í Bretlandi og Svíþjóð.
Niðurstaðan er líka alls staðar hin sama: Þrátt fyrir nánast enga vexti á lánum – sem eru þó sögulega viðvarandi sérvandi á Íslandi – búa Bretar og Svíar, líkt og Íslendingar, við kreppu á húsnæðismarkaði.
Vegna þess að ríkisvaldið hefur enga stefnu í húsnæðismálum.
Grein Guðmundar má lesa hér.
- Nú ertu (endanlega) búinn að missa það, Brynjar - 20/02/2022
- Þegar streðinu lýkur – Guðni Már (og mamma) - 03/01/2022
- Afplánunin - 02/12/2021