Á hverju eru þeir?

Landsspítalann vantar 3 miljarða til þess að endar nái saman í rekstrinum á ári komanda. Ríkisstjórnin ætlar að láta hann hafa 1 miljarð. Það fé á að nota til þess að flytja fólk af göngum spítalans og „eitthvað annað“ og 250 milljónir að auki til þess að laga lekann á Grensásdeild og lappa upp á aðrar heilsuspillandi byggingar spítalans. Og ráðherrar heilbrigðismála er „fullkomlega sáttur.“

Ríkisútvarpið þarf að fá hækkuð iðgjöld til þess að standa sína plikt og neyðist ekki enn og aftur að segja upp fólki og draga úr gæðum þjónustunnar. Það fær ekki þann pening. Þess í stað samþykkti ríkisstjórnin að framlag til útvarpsreksturs yrði lækkað um 500 miljónir (sömu upphæð og talið er þurfa til þess að flytja skyndifriðaða grjótgarðinn í miðbænum). Og svo er það rausnin herranna: Útvarpið skal fá 250 miljónir til baka. Nýtt fé! En. Sú upphæð er eyrnamerkt til kaupa á íslensku efni sem unnið skal af einstaklingum úti í bæ. Og ein furðan til: Þennan sama pening, þennan eyrnamerkta pening, á einnig að nota til þess að mæta hækkun launa, samkvæmt orðum ráðherra!

Þetta heyrði ég fyrst í sex fréttum Ríkisútvarpsins. Og nú hef ég hlustað á tíðindin tvisvar til viðbótar; á Stöð 2 og í Sjónvarpinu. Þau hljóma líkt alls staðar. Ríkisstjórn Íslands hefur ákveði þetta svona. Með þessu ráðslagi eykur hún á vanda þessara tveggja stofnana með „lausnum“ sínum. Það er rökkur lágkúrulegar ráðleysu yfir gjörðum ráðherranna.  Þessar „lausnir“ eru svo fávíslegar að það er orðin þjóðarnauðsyn að losna við þessa ríkisstjórn áður en hún leysir samfélagið upp í óstarfhæfar einingar þar sem ófriðurinn einn ríkir. Sem allra, allra fyrst.