Vel látinn forseti

Fyrir mér rifjast skyndilega upp nærri hálfrar aldar gömul saga. Í þá daga voru starfandi svokallaðar bindindisnefndir í hverjum hreppi. Eftir sveitarstjórnarkosningar skipaði ráðherra formann, en nýkjörin hreppsnefnd skipaði síðan tvo til viðbótar.

Bindindisnefndirnar sendu ráðuneytinu árlegar skýrslur um störf sín. En nú brá svo við að frá einum tilteknum sveitahreppi bárust engar skýrslur. Ráðuneytið sendi formanni bindindisnefndar hvert bréfið á fætur öðru, en fékk engin svör. Undir lok kjörtímabilsins hringdi ráðherrann sjálfur í oddvita hreppsins og spurði hvernig á þessu stæði og hvort nefndin hefði ekki örugglega verið fullskipuð lögum samkvæmt.

Svar oddvitans var eitthvað á þessa leið:

– Jú, jú, mikil ósköp. Auðvitað skipuðum við okkar tvo menn í nefndina. Málið var hins vegar þannig vaxið, að sá maður sem ráðherra skipaði sem formann, var látinn. Og til þess að örugglega yrði fundafært í nefndinni, sáum við ekki annað ráð en að skipa tvo látna menn með honum.

Nú flýgur mér í hug að við ættum kannski að fylgja fordæmi þessa ágæta oddvita, sem greinilega vissi hvað hann söng, og velja látinn mann í embætti forseta Íslands.

Best gæti ég trúað að látinn forseti yrði jafnframt vel látinn.