Um hvað á samtalið að snúast ?

Framsóknarmaddaman í Reykjavík olli sannarlega miklum titringi með því að koma málefnum innflytjenda á dagskrá með frekar ógeðfelldum hætti í aðdraganda sveitarstjórnarkosninganna.

Svo mjög að nú hefur málsmetandi (eins og stundum er sagt) framsóknarmaður kallað eftir því að borgarfulltrúinn hvatvísi segi af sér, til að hreinsa blettinn sem kominn er á gamla góða flokkinn hans.

Fáeinir forystumenn Framsóknar hafa sagt sig frá þessum umdeildu skoðunum borgarfulltrúans með einni setningu. Frá formanninum hefur hins vegar ekkert afgerandi heyrst, annað en hin venjulega mantra um að flokkurinn hans sé ofsóttur og verði sífellt fyrir óréttmætum árásum.

Eygló segir að við þurfum ,,að taka samtalið” – hvað sem það nú þýðir. Vill hún að við ræðum hvort við eigum að gera upp á milli trúarskoðana fólks ?

Auðvitað er löngu tímabært að ræða af fullri alvöru hvernig við komum fram við og búum að fólki af erlendu bergi brotnu sem gerir okkur þann heiður að vilja byggja þetta land með okkur. Það samtal getur hins vegar aldrei orðið um trúarskoðanir fólksins, frekar en litarhátt þeirra eða kynhneigð.

Umræðan hlýtur að snúast um hvernig við gerum þeim lífið hér sem best og bærilegast, rétt eins og umræðan snýst um að gera okkur öllum lífið sem best og bærilegast.

Börnin þeirra þarfnast þjónustu sem börn okkar innfæddra þurfa ekki. Þeirra börn eiga rétt á að læra móðurmálið sitt, og þau þurfa meiri aðstoð en okkar börn – nú eða barnabörn – við íslenskunám.  Dýrmætum vinnukrafti er sóað því oft og kannski oftast fá fullorðnir nám sitt og áunnin réttindi ekki viðurkennd.  Og að sögn eru erlendir verkamenn gjarnan á lægstu töxtunum.

Þetta og margt fleira þurfum við að tala um, eða taka samtal um – til að nota orðalag Eyglóar. Við þurfum hins vegar ekki samtal um rétt nokkurs manns til trúariðkana.

Upphafsmaðurinn eða  -konan er víst gráti næst vegna þess að fólk tók hana alvarlega. Hún virðist ekki hafa ætlast til þess. Hún segist hafa lært að stjórnmálamenn þurfi að gæta orða sinna, ella blási fjölmiðlamenn ummælin upp og skopteiknarar teikni jafnvel af konu mynd sem henni þykir ljót. Þetta særir hana og  börnin hennar.

Ég verð að viðurkenna að fátt fer meira í taugarnar á mér en þegar fólk, hvort heldur það er stjórnmálafólk eða ekki, ber börnin fyrir sig. Við hljótum öll að reyna að hegða okkur þannig að börnin okkar hafi ekki verra af, það ætti eiga við jafnt í einkalífi sem opinberu. Ef það tekst ekki er engum um að kenna nema sjálfum sér.