Tveir bolir

Bolina á myndinni eignaðist ég á svipuðum tíma. Þeir hafa sótt fast að vera efst í kommóðuskúffunni upp á síðkastið. Næstum eins og þeir vildu segja mér eitthvað.

Þann til vinstri færði Mörður Árnason mér að gjöf, þá nýkominn frá Sýrlandi. Á honum er (frekar illa prentuð) mynd af Bashar al–Assad, lækninum sem var tiltölulega nýorðinn Sýrlandsforseti. Ég man að Mörður talaði nokkuð vel um „Ljónið unga,“ að Sýrland væri nú mun framar og betur statt að mörgu leyti en nágrannalöndin. Þar var ábyggilega rétt hjá honum. Þá. Allt á sinn tíma.

Á bolnum til hægri er teikning eftir Hallgrím Helgason. Fyrir borgarstjórnarkosningar 2006 var prófkjör í Samfylkingunni og ég ákvað að styðja Dag B. Eggertsson í efsta sætið. Og svo ég dragi nú fleiri pólitísk gáfumenni inn í söguna, þá fórum við Árni Páll saman á kosningaskrifstofu Dags í Austurstrætinu, en á þeim tíma var hann almennt kallaður „prestssonurinn“ í flokknum. Okkur þótti Dagur augljós kostur til forystu í borginni. Jafnvel í flokknum síðar. Ég keypti svona bol, hann ekki.

Á teikningunni segir Grim, alter ego Hallgríms: „Reykjavík er borg með botnlangabólgu. Dagur er læknir.“

Núnú. Eftir þetta hef ég ekki stutt Dag B. Eggertsson til eins eða neins. Hann reyndist vera alveg glataður frambjóðandi. Skynsamur, yfirvegaður, réttsýnn, óspilltur, með hjartað á réttum stað, en vitavonlaus frambjóðandi. Þessir kostir fara nefnilega því miður ekki alltaf saman.

Flokkurinn gerði enda fátt annað í kosningabaráttunni en að tapa atkvæðum. Hið sama gerðist 2010, en þá var reyndar við náttúruhamfarir af mannavöldum að etja og ekki hægt að kenna Degi einum um afhroðið.

Þessi afstaða mín hefur ekki verið leyndarmál – þvert á móti, ég hef skrifað gegn honum og meint það allt – en hún hefur engu breytt um vinskap okkar Dags. Pólitík er jú þrátt fyrir allt bara pólitík. En ég þekki líka stjórnmálamenn sem hefðu ekki brugðizt þannig við.

Nema hvað – svo kom nýtt kjörtímabil. Í samstarfinu við Besta flokkinn hefur Dagur haft tækifæri til að sýna fyrir hvað hann stendur sem stjórnmálamaður og um það deilir, held ég, enginn sem metur árangur þeirra allra af sanngirni.

Hitt gerðist líka, að Dagur þroskaðist og dýpkaði sem stjórnmálamaður frammi fyrir ömurlegum ákvörðunum sem þurfti að taka eftir Hrun. Við þekkjum stjórnmálamenn sem hefðu misst allt jafnvægi við þær aðstæður, og þeir voru reyndar ýmsir á þingi á þessum tíma.

Við bætist sjálfstraust þess sem finnur að hann hefur vald á verkefninu og málefnunum, líður vel í stöðu sinni og veit hvert hann vill fara næst.

Og svo er það auðmýktin – sem að mínu mati gerir útslagið. Það þarf ekki að hlusta lengi á Dag til að skynja að hann nálgast stjórn borgarinnar af auðmýkt þess sem gerir sér grein fyrir ábyrgð sinni.

Auðmýkt samhliða ábyrgðartilfinningu er sjaldgæfur kostur stjórnmálamanns. Ef ég ætti að nefna samanburð af handahófi gæti ég staldrað við, tja, kannske núverandi forsætisráðherra?

Finnst ykkur nú nóg komið af sjálfhverfri, pólitískri eldhúskrókasálfræði? Mér líka.

En ég ætla í sumar að vera meira í bolnum þarna til hægri. Hinn verður minjagripur um allt annan lækni sem réð ekki við verkefni sín.

Sorrí Mörður.