Það þarf alvörufólk

Það er hægt að hrósa mörgum fyrir framgöngu í máli Birnu Brjánsdóttur síðustu daga.

Lögreglu, björgunarsveitunum og fjölmiðlum í flestum tilvikum, þó ekki öllum.

En litlu afrekin eru unnin víða.

Ég hlustaði eins og margir á beina útsendingu frá blaðamannafundi lögreglunnar í dag. Ætlaði að heyra fimmfréttir Bylgjunnar, en hann kom í þeirra stað.

Hér er ekki staður til að lýsa tilfinningunum sem eftir sátu, en ég var áreiðanlega ekki einn um þær. Framhaldið á Bylgjunni vakti hins vegar óskipta aðdáun.

Við hljóðnemann var Bryndís Ásmundsdóttir eins og allajafna síðdegis á sunnudögum. Hún tók við að blaðamannafundinum loknum og sannaði hversu mikilvægt það er að hafa vandað og þroskað fólk á fjölmiðlum við slíkar aðstæður.

Bryndísi var auðheyrilega og skiljanlega brugðið. Hún var eðlilega klökk.

En hún hélt fullkomnu jafnvægi. Smekkvísi, yfirvegun og fagmennska streymdu úr hverju orði, hluttekning með aðstandendum og vinum Birnu, samhygð með okkur öllum. Röddin og orðin lýstu einlægri mannhlýju.

Við bættist svo, að lagavalið sem á eftir fylgdi var eins og að baki því lægi margra daga íhugun. Ekki kann ég að nefna öll lögin, en þau gerðu einmitt það sem þurfti: Reyndu ekki að kalla fram tárin en öftruðu þeim ekki heldur. Þau veittu fró í sorginni og hugbreystingu í vanmættinum.

Það er mjög auðvelt að ímynda sér minna þroskað útvarpsfólk hnjóta um sjálft sig, missa sig í tilfinningaklámi eða bara flýja frá þessum hryllilegu aðstæðum með því að spila merkingarlaust froðupopp.

Ekki Bryndís. Hún tókst aðdáunarlega á við krefjandi verk.

Fyrir það ber henni heil þökk.

Og Bylgjunni líka fyrir að hafa alvörufólk á vaktinni.

Karl Th. Birgisson