Stóri dagurinn – eða: Að vita upp á sig skömmina

Það var sláandi munur á framgöngu Bjarna Benediktssonar og Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar á alþingi í dag.

Bjarni var rólegur og yfirvegaður, talaði ekki meira en nauðsynlegt var og beið greinilega bara eftir því að þingstörfum lyki í samræmi við samkomulag.

Það var annar bragur á forsætisráðherra og átti þetta þó að vera dagurinn hans. Dagurinn þegar afgreitt væri Stóra málið, risaloforðið, heimsmetið sem hann lofaði kjósendum í fyrra.

Nú var það í höfn, hundrað prósent, sagði hann sjálfur.

Þeim mun undarlegra var hversu vanstilltur forsætisráðherrann var. Hann fór beint í varnarham, um hversu rangt hitt og þetta væri, sem sagt hefði verið. Og hann var illyrtur. Kallaði málflutning stjórnarandstöðunnar illkvittni, hvorki meira né minna.

Hverju sætir þetta? Forsætisráðherra þurfti ekki að tala svona. Hví þá? Hann var jú sigurvegari dagsins, Stóra málið innan seilingar.

Í stað þess að vera sjálfstraustið uppmálað, glaður og reifur, var hann ergelsið holdi klætt, úr svipnum skein vanmáttur og taugaveiklun.

Hvers vegna er forsætisráðherrann ekki í betra jafnvægi á stóra sigurdeginum sínum?

Kannske af því að hann veit innst inni, að hann er ekki að efna neitt kosningaloforð. Það vita að minnsta kosti flestir landsmenn. Enda er fylgi Framsóknarflokksins komið á kunnuglegar slóðir og stuðningur við ríkisstjórnina aldrei minni. Ef ríkisstjórnin væri að setja heimsmet í skuldalækkunum, endurreisa millistéttina og allt hitt, þá væri fylgi bæði hennar og Framsóknarflokksins þveröfugt farið.

Þetta veit forsætisráðherra. Hann veit líka, að millifærsluósköpin munu fylgja Framsóknarflokknum um ókomna tíð. Þau verða nefnd flokknum til háðungar og höfð til minnis og marks um ævintýralegt skrum og smánarlegan pópúlisma.

Forsætisráðherra mun um ókomin ár þurfa að standa enn frammi fyrir landsmönnum og segja „Þetta er bara víst frábært,“ þegar allir vita að þetta er ekkert frábært.

Þess vegna er forsætisráðherra í vörn og grípur í fáti til fúkyrða.

Það heitir að vita upp á sig skömmina.