Falsarinn gengur laus

„Jæja góði minn. Við fyrirgefum þér þá í þetta skipti. Mundu bara að gera þetta aldrei aftur, allavega ekki næstu tvö árin.“ Þetta er svona nokkurn veginn merking dómsins yfir Gísla Frey Valdórssyni. Dómur héraðsdóms er ekki löng lesning, en athyglisverð. Og reyndar er fleira skrýtið við þetta tiltekna mál.

Í fyrsta lagi finnst mér dálítið undarlegt að Gísli Freyr skildi ekki vera ákærður fyrir skjalafals. Hann falsaði nefnilega skjalið með því að hnýta persónulegum rógi aftan við textann, áður hann sendi skjalið til fjölmiðla.

Í öðru lagi finnst mér það pínulítið undarlegt réttarfar, að maðurinn skuli alveg sleppa við refsingu. Fyrir síbrotamenn fylgir því veruleg áhætta að vera með skilorðsbundinn dóm á bakinu. En fyrir sæmilega dannaða hálaunamenn má kalla áhættuna núll.

Í þriðja lagi vekur það mér nokkra furðu, að lögreglan skyldi ekki ganga í það fyrr en núna um helgina að endurheimta skjalið, sem Gísli Freyr hafði vistað á harða diskinum. (Sjá frétt DV).

Það þarf ekki nema lágmarksþekkingu á tölvum til að vita, að vistaðar skrár eru áfram til á tölvudiski þótt þeim sé eytt. Það sem gerist  við eyðingu, er ekki annað en það, að tilvísun í skrána er fjarlægð og tölvunni þar með gefið til kynna að plássið sé laust. Skráin sjálf getur verið til mjög lengi, einkum ef nóg rými er annars staðar á diskinum.

Forrit til að endurheimta skrár eru fremur einföld og hafa verið á markaðnum í áratugi. Eftir að hald var lagt á tölvu Gísla Freys hefði auðvitað átt að vera fyrsta verk lögreglu að keyra endurheimtuforrit og finna skjalið.

Þannig hefði mátt ljúka þessu máli í febrúar.

Þess í stað virðist einna helst sem menn hafi fyllst örvæntingu á síðustu stundu. Gegn staðfastri neitun Gísla Freys var nefnilega engin sakfelling í sjónmáli. Það lágu einfaldlega ekki fyrir neinar traustar sannanir.

Þá fyrst dettur mönnum í hug að gera það, sem flest fólk með lágmarkstölvuþekkingu hefði gert fyrst af öllu. Og viti menn: Skjalið birtist með viðbótinni og öllu saman. Fullkomin sönnun og tapað mál varð allt í einu borðleggjandi.

Og maðurinn, sem hefur kotroskinn harðneitað öllu í bráðum heilt ár, gerir á móti örvæntingarfulla tilraun til að gera píslarvott úr sjálfum sér með því að gráta beiskum iðrunartárum í Kastljósi.

Og sleppur við refsingu.

Maður veit svo sem varla hvort maður á að hlæja eða gráta. En þetta er allavega efni í góðan farsa. Kannski færi vel á því að gera aðalsöguhetjuna að sendiherra í blálokin. Svona rétt til að uppfylla skilyrðið um „Happy End“.