Nú er allt önnur staða uppi. Flokkurinn fékk sína verstu kosningu vorið 2009 og þá næst verstu vorið 2013 eftir að hafa verið heilt kjörtímabil í stjórnarandstöðu í fyrsta sinn frá lýðveldisstofnun. Flokkurinn er að festast í fjórðungsfylgi miðað við kannanir.

Fyrrverandi formaður flokksins og forsætisráðherra fer fyrir hópi flokksmanna sem hafa sagt skilið við flokkinn og undirbúa stofnun annars flokks. Flokkurinn hefur reynt að koma sér undan að gera upp spillingarmál sem upp komust í kjölfar Hrunsins og stöðugt dúkka upp ný mál eða nýir fletir á málum sem reynt hefur verið að halda leyndum. Það virðist aðeins vera tímaspursmál hvenær varaformaður flokksins og ráðherra segir af sér vegna pólitískra hneykslismála. Það mál er þó enn alvarlegra fyrir Sjálfstæðisflokkinn þar sem varaformaðurinn hefur verið talin sú eina sem gæti tekið við formennsku af Bjarna Benediktssyni.

Bjarni virðist enganveginn ráða við ástandið í flokknum og sömuleiðis ákveðinn í að ganga til enda þann veg sem Framsóknarflokkurinn hefur varðað fyrir hann. Jafnvel þó það þýði endalok Sjálfstæðisflokksins í þeirri mynd sem við þekkjum hann. Borgarfulltrúar flokksins segja sig frá framboði og flokksmenn úr innsta hring takast á  opinberlega af áður óþekktri heift.

Fyrrverandi aðstoðarmaður Ólafs G Einarssonar menntamálaráðherra er svo að gefa út bók um Davíð Oddsson sem ku víst ekki vera þeim síðarnefnda vinsamleg eða sjálfstæðisflokknum til sóma. Margt fleira mætti telja til, af nógu er að taka.

Sjálfstæðisflokkurinn riðar til falls.