Ráðherraræðið

Það sem hefur einkennt íslensk stjórnmál frá stjórnmálum nágrannaríkja er ráðherraræði tengt valdahópum, sem nýta stöðuna sína til þess að tryggja sér hagsmuni umfram aðra. Sé litið til þess hvernig komið er fyrir íslensku samfélagi í samanburði við nágrannaríki okkar má rekja það til gallaðrar stjórnskipunar reistri á hraðsoðinni og óendurskoðaðri stjórnarskrá, grundvallaðri á dönsku konungsríki.

 

Sú orðræða sem formenn stjórnarflokka eiga við þjóðina þessa dagana er í samræmi við viðtekna venju hér á landi. Þar tala menn sem eru ekki í neinu sambandi við þjóðina, menn sem hafa einangrast í sjálfumgleði og sjálfskapaðri veröld umvafinni  þjóðrembu mótaðri af orðræðu sjálfstæðisbaráttunnar.

 

Stjórnmálamenn vilja að við trúum því að allt hið góða sé frá þeim komið. Þeir eru umkringdir handvöldum einstaklingum sem kóa með þeim og fá í staðinn bita af köku hins opinbera. Okkur almúganum er kennt að ekki eigi að trufla stjórnmálamenn eftir kjördag.

 

Jöfnuður er efnahagslegt réttlæti, jafnræði er stjórnmálalegt hugtak um jafna möguleika ólíkra hópa til að hafa áhrif á landsmálin, og jafnrétti varðar hið andlega svið, það er jöfn tækifæri fólks til að uppgötva og tjá hvað þau telja rétt og satt og færa rök fyrir máli sínu. Allt er þetta nauðsynlegt ef við ætlum að mynda réttlátt samfélag.

 

Það er ekkert jafnræði í stjórnmálum á Íslandi, þeim hefur verið stolið frá þjóðinni og gerð að leikvelli örfárra einstaklinga.

 

Stjórnmálamönnum hefur tekist að hanna kerfi þar sem almenningi er markvist haldið frá stjórnmálum. Í þessu kerfi er málum þannig komið fyrir að örfáir aðilar fara með öll völd í landinu.

 

Sjálfstætt ákvörðunarvald ráðherra hér er miklu meira en í nágrannalöndum okkar. Í þessu stjórnkerfi er nánast útilokað að koma á nokkurri vitiborinni umræðu um sameiginlega hagsmuni. Ríkinu er stjórnað af valdahópum sem sífellt eru að maka krókinn á kostnað almennings. Kerfið eins og það er kallar hins vegar á fólk sem hefur unun af valdi og þráir að beita völdum, en hefur ekki að sama skapi áhuga á skynsamlegri umræðu.

 

Í Hruninu kom í ljós að ýmsar ríkistofnarnir höfðu ekki gætt öryggis landsins, Margt hafði farið úrskeiðis á vettvangi stjórnmála þar sem ráðherraræði var við völd samofið valdahópum.

 

Ríkið á tryggja grundvallaröryggi allra landsmanna, en hefur ekki gert það. Stjórnvöld þurfa að snúa við blaðinu og hafa frumkvæði að því að stuðla að sátt við okkur sjálf og tryggja að við getum verið sjálfstæð þjóð. Við höfum lagt alltof mikið upp úr veraldargæðum, það sé grunnurinn að öllu.

 

Það er margt í félagslegum veruleika okkar sem hefur mikið meira gildi. Þjóðfélagssáttmálinn á að vera ofinn úr hugmyndum sem tengjast reglum og siðum sem taka mið af einstaklingum, fjölskyldum og félagslegum veruleika.