Og nú má allt í einu semja við lækna

Nú er fjárlagafrumvarpið orðið að lögum og þá er allt í einu komið að því að semja við lækna. Það var ekki hægt fyrr. En nú kemst skriður á málið. Samninganefnd ríkisins fær allt í einu umboð til að nefna hærri tölur en 3%, fundir verða tíðari og lengri og ef ekki verður skrifað undir fyrir jól, bíður það ekki  lengur en fram undir áramót.

Ástæðan er jafn heimskuleg og hún er einföld. Samningarnir kosta ríkið talsverða peninga og í rauninni hefði þurft að gera ráð fyrir þeim á fjárlögum. En þegar fjárlög hafa verið afgreidd bíður sá hausverkur fjáraukalaga næsta haust. Og ef hagvöxtur heldur áfram, koma meiri peningar í ríkissjóð, en gert var ráð fyrir og þá verður ríkisreksturinn hallalaus. Sem fjárlögin sjálf hefðu ekki orðið (án meiri niðurskurðar) ef samið hefði verið strax í haust.

Þetta er svo sem ekki flókið.

Mér finnst einna furðulegast, að menn skuli virkilega ekki hafa gert sér grein fyrir þeirri kergju, sem það hlaut að hleypa í lækna að draga þá jafn lengi á asnaeyrunum og gert var. Þótt læknar fái sæmilegasta samning öðru hvoru megin við jólin, verður það í allt of mörgum tilvikum of seint. Sumir hafa þegar gefist upp á skeytingarleysi stjórnvalda og sagt upp, aðrir munu vafalítið segja upp um áramótin alveg án tillits til þess hvernig samningarnir verða.

Allt of margir eru búnir að fá nóg. Sætta sig ekki við þessa lítilsvirðinu.

Auðvitað er fáránlegt að menn skuli láta sér detta í hug, að fresta kjarasamningum til að þurfa ekki að reikna launahækkanir inn í fjárhagsáætlun næsta árs. Trúlega gæti slík hugmynd hvergi fæðst nema í höfði stjórnmálamanns.

Frá sjónarhóli þess, sem hefur fylgst með orðum og athöfnum stjórnmálamanna í marga áratugi, er svo sem ekkert nýtt í þessu.

En svona klækjabrögð eru alltaf jafn fjandi ógeðsleg.