Merkileg ósvífni

Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra fullyrti í fyrirspurnatíma á Alþingi í dag, að ríkissjóður fengi ekki krónu í skatttekjur fyrr en laun fólks væru komin í 240 þúsund á mánuði. Það tók mig dálitla stund að átta mig á því, að í samhenginu hafði hann nefnt barnabætur og vaxtabætur. Þannig taldi hann sig hafa bjargað sér fyrir horn

Það má nefnilega rétt vera að þær vaxta- og barnabætur, sem ríkið greiðir, samsvari sömu fjárhæð og tekjuskattur af tekjum undir 240 þúsundum, en þetta er engu að síður ótrúleg ósvífni. Það er nefnilega ekkert samhengi þarna á milli.

Skattleysismörk eru nú um 140 þúsund. Ríkið innheimtir meira að segja tekjuskatt af atvinnuleysisbótum, að ekki sé nú minnst á lægstu launataxta og elli- eða örorkulífeyri.

Með þessum orðum gefur fjármálaráðherrann í skyn að allar vaxta- og barnabætur renni til fólks með minna en 240 þúsund á mánuði. Það er auðvitað fjarri öllu lagi. Þvert á móti eru stórir hópar lágtekjufólks, sem hvorki fá vaxtabætur né barnabætur.

Þrætubókarlist af þessu tagi er auðvitað engum manni sæmandi. Stjórnmálamaður, sem lætur þvílíkt bull út úr sér, getur varla ætlast til að vera tekinn alvarlega yfirleitt. Og ráðherra sem er svona gjörsamlega rökþrota, ætti strax að fara að sækja um laus störf á almennum vinnumarkaði – gjarnan í fiskvinnslu.