Megum við fá gleðina aftur?

Við feðgin höfum notið gleðigöngunnar frá því að hún fæddist. Það breyttist í dag.

Hin seinni árin hefur það verið úr brekkunni fyrir framan Menntaskólann í Reykjavík, sem er eiginlega eini almennilegi útsýnisstaðurinn fyrir smávaxnara fólk.

Eins var það í dag, en þá bar nýrra við.

Framan við innganginn á MR hafði verið komið fyrir risastórum hátölurum og þar stóðu tvær manneskjur við hljóðnema. Hlutverk þeirra kom í ljós þegar gangan nálgaðist. Það var ekki til bóta.

Þau hjúin tóku semsagt að sér að fara hástöfum með svolitla texta sem hvert og eitt framlag í göngunni hafði greinilega verið beðið að skrifa um sjálft sig. Bæði á íslenzku og ensku. Það var hreint ekki til bóta.

Fyrst um efni textanna. Það var á köflum – tjah – eigum við að segja sérstakt?

Flestir voru þeir allnokkrir leiðarar um mikilvægi mannréttinda, fjölbreytni og alls konar. Allt var það rétt og gott, en eftir upplestur á sjö misvel stíluðum stefnuyfirlýsningum um þetta sama efni á tveimur tungumálum fór mesta glimmerið af.

Meiraðsegja hjólabrettaklúbbur samkynhneigðra hafði talsverðar en nákvæmlega sömu meiningar um málið og allir hinir.

Við fengum líka að heyra um stefnu Strætó í málefnum samkynhneigðra, sem ég vona sannarlega að fyrirtækið hafi ekki borgað auglýsingastofu fyrir að skrifa.

Kynvillingabarinn Kiki var með flottan vagn, þar sem fólk dillaði sér taktfast. Tónlistin var áreiðanlega skemmtileg, en við heyrðum hana ekki, af því að fólkið með hljóðnemann fyrir aftan okkur gargaði stanzlaust yfir hausnum á okkur það sem er ekki hægt að kalla annað en langan auglýsingatexta fyrir þennan annars fína stað.

Svo komu Æskulýðssamtök þjóðkirkjunnar. Þeirra stefnuyfirlýsing byrjaði nokkurn veginn svona: „Fyrr á öldum var krossinn tákn fyrir ofbeldi og ofsóknir… “ og svo framvegis. Við bættist niðursoðin útgáfa af mannkynssögunni og að enn vildu einhverjir nota krossinn sem afsökun fyrir því að níðast á fólki. Við værum sko öll á móti því. Sem við erum vitaskuld.

Okkur fannst þetta meiraðsegja á ensku líka. Að vísu heyrðum við ekki í sjálfum okkur vegna prédikaranna með risahátalarana.

Þetta var örlítið um efni máls. Svo var það flutningurinn.

Hann var ekki aðeins svo hávær að hann yfirgnæfði allt annað, heldur lauk textaflutningnum undantekningarlaust með andríkri hvatningu um að klappa fyrir þeim sem höfðu skrifað hvern leiðara. „Gefum lesbíunum á mótorhjólunum GOTT KLAAAPP!“ „Klöppum fyrir erlendu diplómötunUUUM!“

Hvatningin virkaði ágætlega til að byrja með, en við þá tíundu hreyfði varla nokkur sála hendurnar nema af einskærri skyldurækni. Enda takmörk fyrir því hversu oft er hægt að klappa svakalega mikið og meina það.

Ef ég væri ekki svona jákvæður að eðlisfari myndi ég segja að þessi nýbreytni þarna í brekkunni hefði eyðilagt fyrir okkur gleðigönguna í dag. Það sagði sína sögu að um miðbikið hrópaði barnið í eyrað á mér: „Hvenær er þetta eiginlega búið?“

Við stóðum þó okkar plikt enda var gangan fjölskrúðug áhorfs og við viljum endilega meiri fjölbreytni. Við dilluðum okkur samt venju fremur lítið, af því að við heyrðum ekkert í tónlistinni.

Að göngunni lokinni var dómur barnsins kjarnyrtur: „Þetta var ekkert mjög skemmtilegt.“

Það var sannarlega líka nýbreytni, því að hingað til höfum við skemmt okkur konunglega.

Einhverjum tókst með vondri hugmynd að taka gleðina úr gleðigöngunni okkar.

Okkur þætti óskup vænt um að fá hana aftur á næsta ári. Er það nokkuð of mikil frekja?