Land ríkra útgerðarmanna og fátækra barna

Það er næstum spurning hvort nokkru sé við umræðuna um þjóðfélgasmeinið að bæta eftir að hafa lesið grein Þórðar Snæs Júliussonar í Kjarnanum. Það er þó ekki svo að blaðagreinar breyti þjóðfélaginu sem við búum til og búum í.

Hvaða álit sem fólk hefur á stjórnmálum og stjórnmálamönnum þá verður það svo enn um sinn að leikreglurnar sem eiga að gilda – lögin – eru settar á Alþingi. Á Alþingi sitja stjórnmálamenn sem þangað eru kosnir. Stjórnmálaflokkarnir setja saman framboðslista, hver með sinni aðferð. Kjósendur velja síðan stjórnmálaflokka í þingkosningum og ákveða með því hverjir eiga sæti á Alþingi.

Í okkar landi höfum við ekki öll jafnan atkvæðisrétt. Þau sem búa norðan Hvalfjarðarganga hafa allt að því tvöfaldan atkvæðisrétt á við okkur á suðvesturhorninu. Lögin segja að leiðrétta þurfi þetta ef munurinn verður meira en tvöfaldur. Það er gert með því færa þingmann frá fámennasta kjördæminu í það fjölmennasta.

Jafn atkvæðisréttur er mannréttindi. Það er ein af fjölmörgum ástæðum þess að nauðsynlegt er að breyta stjórnarskránni.

Í skjóli ójafns atkæðisréttar vaða sérhagsmunaöflin uppi. Þeir lækka veiðigjöld og afnema orkuskatt. Auðlindarentan skal í vasa útgerðarmanna og álfyrirtækja, hvað sem hver segir.

Börn sem búa við fátækt á Íslandi eru ekki talin í hundruðum heldur þúsundum og þeir lækka barnabæturnar.

Auðlindarentan á að renna til þjóðarinnar þá getum við byggt upp heilbrigðiskerfið og menntakerfið. En fyrsta verk nýrrar ríkisstjórnar á að vera að útrýma fátækt í landinu. Ekkert barn á að þurfa að búa við fátækt, það er okkur til skammar.

Blaðagreinar breyta ekki leikreglunum, en þær hafa mikil áhrif. Stjórnmálamenn breyta leikreglunum. Stundum þurfum við að vera þrautseig og þrjósk. Ég hef verið það áður og ég veit að það getur verið þreytandi, því ég er ekki fædd í gær. En ég gefst ekkert upp, það geta kjósendur þó verið vissir um.