trusted online casino malaysia
Gestastofa 24/10/2014

Kvótinn I – líffræðin

StöðvarfjörðurEftir Krumma í Rjóðri

„[X] stjórninni til afsökunar er það að segja, að þessi nýbreytni (að sameina [X] í einn í Reykjavík) átti ekki upptök sín í duttlungum hennar, heldur í braski og tilhögun tiltekinna Íslendinga, er reyndu að láta líta svo út, sem breyting þessi mundi verða landinu hin hagkvæmasta.”

Þessi klausa er ekki um Hvanneyri, ekki um fiskveiðistjórnun eða úthlutun veiðiheimilda, hún er 200 ára gömul og svona:

„Dönsku stjórninni til afsökunar er það að segja, að þessi nýbreytni (að sameina biskupsstólana í einn í Reykjavík) átti ekki upptök sín í duttlungum hennar, heldur í braski og tilhögun tiltekinna Íslendinga, o.s.frv.“ (Ferðabók Hendersons 1814 -1815 þýðing Snæbjarnar Jónssonar síða 70-.)

Henry Louis Mencken (1880-1956) bandarískur blaðamaður vildi hafa þetta svona: „Það er alltaf til auðveld lausn á mannlegum vandamálum – hugguleg, líkleg og vitlaus.”

Það síðasta á örugglega við íslenska fiskveiðistjórnunarkerfið. Í þessari fyrstu grein af þrem um kvótann í sjávarútvegi ætla ég að byrja einmitt á því hversu líkleg var, og er, þessi lausn til að leysa vandamálið sjávarútveg á Íslandi.

Þrátt fyrir að sjávarlíffræði sé hugsanlega stutt á veg komin fleygir henni hratt fram og burt séð frá öllu, og þá meina ég öllu, líka nöldri og því sem gamlir kveða, höfum við ekkert skárra til að styðjast við til að halda utan um fiskveiðar okkar og aðra nýtingu á miðunum kringum landið. Það sem er skrýtið í framkvæmdinni er af hverju þetta er ekki gert af meiri festu. Af hverju þetta er meira afskiptasemi en stjórnun.

Lítum á þetta nýjasta, alla vega það sem mest ber á þessar síðustu vikur og mánuði, já jafnvel ár, makríllinn. Hvernig stendur á því að talað er um að veiða sjálfbært úr einum stofni? Dettur virkileg engum í hug ómöguleiki? Við getum reynt að nýta miðin kringum Ísland með sjálfbærum hætti, eins sjálfbærum og við höfum þekkingu til á hverjum tíma, það er nú allt og sumt. Í ljósi sögunnar getum við svo bara vonað að okkur verði ekki á veruleg mistök; að við rústum ekki búsvæðum, förum með nót á stórfiskinn og tökum þátt í að þurrka upp torfufisk.

Hverjum datt annars í hug að búa til heildar veiðiheimildir fyrir veiðar rúnt um landið á sama tíma og fiskifræðingar okkar staðfestu með merkingum og endurheimtum niðurstöður rannsókna Norðmanna sem sýndu að þorskurinn er giska staðbundinn? Það er ekki hægt að friða þorsk fyrir vestan með því að veiða hann ekki fyrir austan og öfugt. Þrátt fyrir að flestir eða allir fiskifræðingarnir hafi vitað hvað brottkast var, til hvers „lensiportin“ voru, er enn ekki tekið mið af því.

Sú líffræði sem látið var í veðri vaka að stæði á bakvið lagasetningu um fiskveiðar við Ísland er ekki líkleg til að skila árangri.

„Í skýrslum Hafró kemur fram að á tímabilinu 1980-1985 hafi bæði nýliðun þorsks verið meiri og viðmiðunarstofn stærri á Íslandsmiðum en hann var áætlaður 2008-2013“. (Sigurjón Þórðarson líffræðingur skrifar: Fréttablaðið 6. júní 2014)

Sigurjón er að gagnrýna Hafró, en góðum þrem vikum seinna er talað við Jóhann Sigurjónsson forstöðumann stofnunarinnar í útvarpinu út af kvótanum fyrir næsta ár og hann er spurður hvað felist í hugtakinu sjálfbærni fiskistofna og svarar:

„Þegar við stundum fiskveiðar þá skilum við stofnunum í því ástandi að komandi kynslóðir muni njóta þeirra í sama mæli og við, þ.e.a.s. við göngum ekki á höfuðstólinn heldur tryggjum vöxt og viðgang fiskistofnisins um ókomna tíð. Í raun og veru, sjálfbærar fiskeiðar snúast kannski fyrst og síðast um það sem við höfum alltaf talað um, skynsamlega nýtingu fiskistofnanna, það er að taka ekki of mikið úr þeim á hverjum tíma. En á undanförnum árum hefur líka annað hugtak þróast sem snertir þetta algerlega og það er svokölluð vistkerfisnálgun við stjórn auðlindanýtingar, vistkerfisnálgun við stjórnun fiskveiða sérstaklega. Þar sem í raun og veru í stað þess að einblína einvörðungu, eins og kannski gert var um áratuga skeið, á einstaka fiskistofna þegar menn eru að nýta þá og veiða þá með skynsamlegum hætti, þá er reynt að taka tillit til afleiðinga veiða og annarra athafna mannsins á fiskistofnana sem verið er að veiða og líka aðra stofna í kerfinu og aðra umhverfishætti þ.e.a.s. skaða ekki umhverfið varanlega með veiðum og athöfnum mannsins. Þannig að þetta hefur útvíkkað þetta hugtak þannig að í dag erum við sem stundum rannsóknir og ráðgjöf um sjálfbærar veiðar, við erum að sjálf sögðu að afla upplýsinga til þess að meta afrakstur og meta það hversu mikið er óhætt að veiða úr stofnunum á hverjum tíma, en við erum líka að reyna að afla upplýsinga um hverjar aðrar afleiðingar þessar veiðar eða athafnir okkar hafa á lífkerfið í sjónum.“

Þegar okkar margrómaða kerfi var sett á, voru þau veiðarfæri sem mestum usla valda á búsvæðum og í vistkerfinu eiginlega verðlaunuð og svo fyrir komið að þau ættu sér mesta vaxtarmöguleika. Stóru skipin, með stóru trollin.

Af hverju sögðu allir þessir líffræðingar ekki neitt?

Guðmundur fréttamaður Pálsson spurði Jóhann næst hvar við værum stödd.

„Ég tel okkur náttúrulega ekki vera á byrjunarreit en vitaskuld skortir okkur heilmikla þekkingu til þess að skilja allar þessar víxlverkanir sem eru í lífkerfi hafsins og þannig litið erum við stutt á veg komin en ég held að okkur hafi farnast ágætlega í því að ná utan um þetta verkefni, að skaða ekki varanlega einstaka fiskistofna með okkar veiðum, við erum í raun og veru að veiða í dag með mjög skynsamlegum hætti. En þessi víðari sýn hún krefst ennþá meiri þekkingar og það má segja að við séum frekar stutt á veg komin þar.“

Ég er að hugsa um að trúa honum ekki.

Krummi í Rjóðri

Flokkun : Pistlar
1,648