trusted online casino malaysia
Karl Th. Birgisson 19/08/2014

Jóhanna og Hanna Birna

Ein rökin til varnar Hönnu Birnu eru þessi: En Jóhanna braut jafnréttislög og sagði ekki af sér. Hvers vegna ætti Hanna Birna þá að gera það?Jóhanna, Hanna Birna

Það er alveg einnar messu virði að bera saman þessi tvö mál enda verður lögbrot Jóhönnu eflaust áfram rifjað upp í þessu samhengi.

Fyrst er til að taka, að þeir sem nota þessi rök Hönnu Birnu til varnar og því til stuðnings að hún sitji áfram, viðurkenna um leið að hún hafi gerzt brotleg með einhverjum hætti. Annars væri samanburðurinn ekki notaður. Ekki er víst að stuðningsmennirnir geri sér allir grein fyrir þessu, en það segir nokkuð um stöðu Hönnu Birnu þegar meira að segja þeir viðurkenna að hún hafi brotið af sér.

Hitt er líka ákveðið viðhorf, að ef einn brýtur af sér án þess að axla ábyrgð á því, þá megi aðrir gera það líka átölulaust. Ég nenni satt að segja ekki þangað.

En um hvað var mál Jóhönnu? Auglýst var starf skrifstofustjóra í forsætisráðuneytinu og af fjölmörgum umsækjendum voru fimm kallaðir í viðtal, þar á meðal Anna Kristín Ólafsdóttir stjórnsýslufræðingur. Úr varð að karlmaður var ráðinn.

Anna Kristín sætti sig ekki við þetta og kærði ráðninguna til kærunefndar jafnréttismála. Sú úrskurðaði að ráðuneytið hefði brotið jafnréttislög með því að ganga framhjá Önnu Kristínu.

Kaldhæðni atvikanna hagaði því þannig, að samkvæmt lögum sem Jóhanna hafði sjálf haft frumkvæði að varð þessi úrskurður bindandi, en ekki bara eitthvert álit sem hægt var að sniðganga. Með hann að vopni fór Anna Kristín í skaðabótamál sem hún vann.

Það flækti stöðuna umtalsvert, að Anna Kristín heitin (blessuð sé minning hennar) var Samfylkingarkona og hafði m.a. verið aðstoðarmaður bæði Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur og Þórunnar Sveinbjarnardóttur. Jóhanna hefði áreiðanlega verið gagnrýnd mjög harkalega ef hún hefði ráðið flokkssystur sína í starfið og þá hefði minnstu skipt í umræðunni hvort hún var hæfust til þess, ef reynslan er ólygin.

Varð þessi staðreynd til þess að Jóhanna gekk framhjá Önnu Kristínu og réð karlinn? Því getur enginn svarað nema Jóhanna sjálf, en óneitanlega var um það rætt á sínum tíma.

Og hvað? Hefði Jóhanna átt að segja af sér? Að mínu mati skilyrðislaust, já. Það er ófært að forsætisráðherra brjóti landslög án þess að því fylgi afleiðingar. Enn verra er ef hún braut lögin til að koma sér hjá pólitískum óþægindum, en um það er ekkert hægt að fullyrða.

Við þetta er nauðsynlegt að bæta, að Önnu Kristínu voru ekki dæmdar skaðabætur vegna lögbrotsins heldur vegna yfirlýsingar sem forsætisráðuneytið sendi frá sér eftir úrskurð kærunefndarinnar. Þar var úrskurðinum mótmælt og tilkynningin þannig orðuð að hún var talin hafa valdið orðspori Önnu Kristínar skaða.

Ráðuneytið var semsagt ekki dæmt fyrir lögbrotið, heldur vegna viðbragða þess í kjölfarið. Hljómar það kunnuglega?

Þannig er kjarni sögunnar um jafnréttslagabrot Jóhönnu Sigurðardóttur. Hún er í engu sambærileg við lekamálið – og þó.

Enginn hefur mér vitanlega sakað Hönnu Birnu um lögbrot, en í það minnsta tvennt hefur hún gert sem ráðherra má ekki gera í lýðræðissamfélagi: Hún laug að þinginu („ekkert sambærilegt skjal“) og hún hafði afskipti af rannsókn lögreglunnar á henni sjálfri og ráðuneyti hennar. Hún þrýsti á lögregluna, meira að segja opinberlega, að flýta sér við rannsóknina af því að hún olli óþægindum. Það eru grafalvarleg afskipti, rétt eins og það er grafalvarlegt þegar ráðherra segir þinginu ósatt.

Niðurstaða? Já. Báðir ráðherrar eiga að víkja við þessar aðstæður, önnur af því að hún braut lög í embætti, hin vegna alvarlegra embættisglapa sem sýna að henni er ekki treystandi fyrir ráðherraembætti þegar á reynir í alvöru.

Sú staðreynd, að einn brotlegur ráðherra vék ekki úr embætti er ekki röksemd eða réttlæting fyrir áframhaldandi setu annars brotlegs ráðherra.

1,363