Heimskun stjórnmálanna, verri en fordómarnir?

Ég hef vissulega áhyggjur af þeim kynþáttafordómum sem læddust upp á yfirborðið fyrir síðustu borgarstjórnarkosningar.

En ég hef eiginlega enn meiri áhyggjur af ákveðinni „heimskun“ stjórnmálanna.

Þegar frambjóðandi fer ítrekað með rangt mál og/eða staðlausar fullyrðingar eru eðlileg viðbrögð að benda á rangfærslurnar. Auðvitað er enn verra þegar afstaða frambjóðenda til ákveðinna mála litast af – eða byggist á – þessum röngu upplýsingum.

En það virðist alveg sama hversu augljósar rangfærslurnar eru, hversu litlar staðreyndir liggja að baki fullyrðingum – það er aldrei hægt að bakka, biðjast afsökunar, viðurkenna að hafa haft rangt fyrir sér – og að ég tali nú ekki um að skipta um skoðun.

Þess í stað upphefjast linnulausar árásir á þá sem benda á rangfærslurnar, talað um ofsóknir og vælt undan umræðunni.. sem viðkomandi hóf þó sjálf(ur).

Hvers vegna hef ég meiri áhyggjur af þessari „heimskun“ en kynþáttafordómum? Jú, vegna þess að ef við höldum heimskunni úti þá eru minni líkur á kynþáttafordómum – og því árangursríkara að byrja þar.