Hagfræði dauðans

Þessi spurningu hófst til flugs í morgun: Eru hörðustu pólitísku deilur í landinu átök innan Sjálfstæðisflokksins?

Landsspítalinn er laskaður, húsnæðið lekt og myglað, tæki úrelt og ónýt og starfsfólk ofkeyrt af vinnu. Það er sjálfsagt margt sem þarf að gera til þess að kippa þessu í lag. Grundvallaratriði er þó að skaffa meira fé til rekstrar; nógu mikið fé til þess að greiða áfallnar skuldir, tilkomnar í fjársvelti, fé til þess að fjölga starfsmönnum, fé til tækjakaupa og fé til húsbygginga. Ekki bara klink og klípur heldur nógu mikið fé svo að hægt sé reka almenningsþjónustu með sóma.

En ráðherra heilbrigðismála gerir lítið sem ekkert í málinu. Hann sefur og sefur. Af ásetningi. Honum hefur staðfastlega verið sagt og kennt að í neyð sinni leiti fólk til einkaaðila með sjúkdóm sinn og greiði fúlgur fjár fyrir það sem almennaþjónustan gæti gert fyrir smotterí. Sofandi maður er að einkavæða heilsugæslu þjóðarinnar með of lágum fjárveitingum til hennar; hann beitir hagfræði dauðans.

Sama aðferð er notuð til þess að gelda Ríkisútvarpið. Það á að svelta það til hlýðni við valdið en lama það ella. Þar eru á ferð sömu menn og níðast á heilbrigðisþjónustunni; sömu menn með önnur andlit. Þeir vilja einkavæða útvarpsrekstur því að það auðveldar efnuðum frekjuhundum að hrinda skoðunum sínum fram.

En þetta er ekki alveg einfalt. Sjálfstæðisflokkurinn vill selja Ríkisútvarpið; ráðherra útvarpsmála, sjálfstæðismaður, vill það ekki. Sjálfstæðisflokkurinn vill einkavæða heilbrigðiskerfið, en ekki lillarnir í flokknum, meirihluti sjálfstæðismanna. Ekki er vitað hvað sjálfsæðismaðurinn sofandi vill, ráðherra heilbrigðismála; hann er átakafælinn og segir fátt upp úr svefni.

Þetta eru tvö deilumál. Hörð. Jafnvel heiftarleg. Spurningin frá í morgun viðist alls ekki sett fram af tilefnislausu.