Guðlast

Flugvirkjar fóru í verkfall og höfðu lítið út úr því annað en laskaða æru og aðkast margra. Biskup Íslands skrifaði bréf, féll á bæn. Fimm mánuðum síðar fékk hann nokkur hundurð þúsunda króna hækkun mánaðarlauna fyrir sig og alla prestahjörðina og rúmlega þriggja miljón króna bætur handa sjálfum sér fyrir að hafa haft of lág laun það sem af er ári. Þessi mikli árangur biskups í kjarabaráttu sannar mátt bænarinnar. Guð er góður.

Það vita ekki allir en leiðirnar til Drottins alsherjar eru einfaldar; skírn, ferming og bæn. Í maí 1983 átti málgagn ríkisstjórnarinnar, Spegillinn, viðtal við biskup landsins. Á yfirborðinu snerist það um ferminguna. Sómakærir menn sáu þó að grugg var undir og sóttu þann úrskurð til dómstóla að textinn væri guðlast.

Í tilefni jólanna, kjarabaráttu guðsmanna og fermingarhátíða með hækkandi sól verður hér birtur hluti af viðtalinu við Íslandsbiskup, án leyfis. Það var ætlun Spegilsins að tala við dómkirkjuprestinn en hann stóð á haus í fermingarvertíðinni. En biskup hafði stund aflögu því hann var að mestu hættur að ferma, sá “aðeins um eina og eina altarisgöngu fyrir spottprís”, eins og hann orðaði það.  Spegillinn segir svo frá og hefur eftir biskupi:

“Ferming er dásamleg athöfn. Dásamleg athöfn. Bæði fyrir gerendur og þolendur, prest og barn. Og hvorir tveggja hafa nokkuð fyrir sinn snúð. Á fermingardaginn hefur margur unglingurinn komist í álnir og því er ekki að leyna að fermingartekjur presta, sem eru skattfrjálsar, hafa og sitt gildi. Þetta er örugg tekjulind en ekki eins ótrygg og jarðarfararbransinn. Það er aldrei að vita hversu margir drepast ár hvert. Sjálfur hef ég orðið fyrir því að fá ekki eina einustu jarðarför í eitt og hálft ár. En fermingin er árviss.

Hin guðrækilega hlið fermingarinnar hefur áreiðanlega sitt að segja líka. Og ekki má gleyma hagfræðinni. Flestir prestar kenna biblíusögur í skólum og geta nýtt þá tíma til fermingarundirbúnings. Af því er ágæt hagræðing. Nú þá hleypir fermingarvertíðin lífi í sjóði Hins íslenska biblíufélags. Það er hreint ótrúlegt hvað selst af sálmabókum og Nýja Testamentinu þennan tíma.

Þá er að geta ríkissjóðs. Hann fær einnig sitt. Það eru nú ekki dropateljararnir á messuvíninu nú til dags. Enn síður að lokinni altarisgöngunni,“ sagði biskupinn og físsaði.

„Loks er svo það sem aldrei má gleymast,“ sagði hann að lokum. „Guð er nær. Sá sem tekur trú, hina sönnu kristnu trú, eykur með sér þröngsýni, sem sannarlega er ekki vanþörf á í þeirri galopnu víðáttu hins tryllta fjölmiðlaþjóðfélags nútímans. Sá sem er svo heppinn að næla sér í guðstrú við fermingu, honum er allvel borgið; það fólk er yfirleitt hæfara til að einangra sig frá lífsins lostasemdum og getur betur einbeitt sér að því að koma sér upp þaki yfir höfuðið, eignast bíl, sumarbústað, safna fyrir Útsýnarferðum og reyndar til hvers eina sem máli skiptir. Sá sem trúir á Guð föður almáttugan og hans einkason, sá hinn sami getur óhikað látið þá sjá um sín mál. Og hann gerir það. Og þeir gera það. Það er það.“

 

Með þessum sígildu orðum biskups frá 1983 bjóðast gleðileg jól og farsælt ár.