Glatað og glataðra

Hvort er glataðra, kosningabarátta Davíðs Oddssonar eða fyrirsjáanleg viðbrögð vina minna við henni?

Þarna munar ekki miklu.

Davíð og stuðningsmenn hans hafa nú í heilan mánuð trommað upp með yfirgengilegar og uppdiktaðar ávirðingar á Guðna Th. Jóhannesson. Þau hafa dreift Mogganum ítrekað í hvert hús með næstum jafnfurðulegum fréttaflutningi af kosningunum.

Davíð lýsir sjálfum sér þannig að ekki nokkur maður skilur um hvern hann er að tala.

Svo er póstkortið í dag, þar sem frú Ástríður virðist vilja segja að það sé allt í lagi með hann. Eða að hún muni í það minnsta passa upp á að hann geri ekkert af sér í þetta skipti. Einmitt.

Þetta er vitaskuld bæði gagnslaust og glatað. Guðni er með sín 55-60 prósent, Davíð með sín 20, aðrir minna. Þannig verður það í tvær vikur.

Árið 1996 var viðlíka taktík notuð gegn Ólafi Ragnari. Hann var málaður upp sem þjóðhættulegur maður, Jón Steinar sagði af sér sem formaður yfirkjörstjórnar af hjartans einlægum hryllingi við tilhugsunina um þennan mann sem forseta, húsmóðir í vesturbænum sagðist hafa séð Ólaf nálægt sovézka sendiráðinu og alls kyns bissnisskallar keyptu heilsíðuauglýsingar gegn honum.

Þetta breytti heldur engu. Ekki einu sinni það af ávirðingunum sem var þó satt. Ólafur komst upp með að segjast trúa á guð þótt til væri á bandi viðtal þar sem hann neitaði því og sagðist trúa á manninn. Og svo framvegis.

Forsetakosningar eru mjög sérstakar í hinu pólitíska lífi okkar. Þær eru í grunninn ákvörðun eins einstaklings um að kjósa annan einstakling, og þegar hún hefur verið tekin þarf mjög mikið að gerast til þess að hún breytist. Fólk lætur ekki segja sér fyrir verkum eða hvern það á að kjósa. Það styður sinn mann.

Frá þessu virðist vera ein undantekning – árið 2012, þegar Óafur Ragnar snarsneri stöðunni gagnvart Þóru Arnórsdóttur á örfáum sólarhringum með ótrúlegum málflutningi. Þetta er þó ekki undantekning nema kannske að hluta til, en um það hefur raunar verið skrifuð bók sem kemur í búðir um helgina.

Og þá eru það viðbrögðin. Ef eitthvað er glataðra en kosningabarátta Davíðs eru það krampakennd viðbrögð vina minna við henni. Þeir skrifa hvern andans pistilinn af öðrum – síðast Illugi Jökulsson með breiðsíðu í dag – með hinum átakanlega augljósu sannindum um framboð Davíðs og misnotkun á Morgunblaðinu.

Allt eru það selfölgeligheder – vitaskuldir, eins og Davíð Þór kallar þær – og aldeilis furðulegt að fólk nenni að eyða slíkri orku og vitsmunalegu fóðri í það sem skiptir nákvæmlega engu máli. Í þessu tilviki Davíð Oddsson.

Aðrir hreykja sér af því að hafa brennt póstkortið með þeim hjónum. Fyrr má nú vera pirringurinn og pestin.

Hvernig láta þau þegar eitthvað gerist sem er raunverulega mikilvægt? Til dæmis þegar við töpum leiknum gegn Portúgal?