Fávitafylgið

Glöggur vinur minn hefur komið sér upp skemmtilegri kenningu.

Hún er þessi: Manni nægir að fá atkvæði fávitanna til þess að komast til valda eða í það minnsta mikilla áhrifa.

Fávitafylgið er alltaf sirka 20 til 25 prósent, bætir hann við.

Orðalagið er náttúrlega svolítið stuðandi og hljómar eins og það sé ættað frá Jónasi, en í ljósi þess að helmingur fólks er undir meðalgreind er ekki alveg fráleitt að gera ráð fyrir því að fimmtungurinn sé beinlínis vitleysingar.

Og vinur minn rökstyður mál sitt með dæmum.

Trump fékk um helming atkvæða í forsetakosningunum. Um helmingur Bandaríkjamanna kaus. Ergó: Trump fékk fávitafylgið, 25 prósent af heildinni. Þess vegna er hann forseti.

Hér er nauðsynlegt að bæta við, að Trump fékk þremur milljónum atkvæða færra en Hillary, en kosningakerfið gerði hann að forseta.

Annað dæmi: Með því að lofa fólki ókeypis peningum fyrir alþingiskosningarnar 2013 tókst Framsóknarflokknum að tosast upp í fávitafylgið. Þess vegna varð Sigmundur Davíð Gunnlaugsson forsætisráðherra.

Hér er líka nauðsynlegt að bæta við, að vegna misvægis atkvæða fékk Framsóknarflokkurinn mun meiri þingstyrk en atkvæðin sögðu til um. Kosningakerfið færði honum forsætisráðuneytið.

Fleiri dæmi mætti nefna.

Fyrstu tölur í hollenzku þingkosningunum virðast líka staðfesta það sem margir þóttust vita fyrir, að þar eru hlutfallslega færri fávitar en víða annars staðar.

Þessi óvenjulega kenning er ekki verri greiningaraðferð en sumar sem kenndar eru í háskólum. Ég ætla að hafa hana í huga héðan í frá þegar ég les tölur úr kosningum og könnunum.

En hvert fór þá fávitafylgið í þingkosningum á Íslandi haustið 2016?

Þið megið velta því fyrir ykkur.

Ég er of vel upp alinn til að fara þangað.