Ekki meira, Egill

Mér sýnist full ástæða til að ræða aðeins meira og aftur um hann Egil. Og nei, ég er ekki að tala um Egil Helgason.

Ég meina Egil Einarsson, sem ég hef aldrei hitt eða talað við, og þekki þess vegna aðeins af því sem hann lætur frá sér opinberlega. Þar hefur hann búið til persónuna Gillzenegger og hefur sagt að Gillz sé ekki hann sjálfur, heldur tilbúinn karakter og þess vegna beri hann – Egill sumsé – litla eða takmarkaða ábyrgð á því sem Gillzenegger segir. Svona eins og Laddi ber enga ábyrgð á því sem Eiríkur Fjalar segir.

Gott og vel. Þetta er alveg gilt sjónarmið. Höfundurinn er ekki persónan. Eða öfugt. Um það ber bókmenntasagan mörg vitni.

En nú er nauðsynlegt að rifja upp leiðindamál.

Hér fyrir nokkrum misserum var Egill – ekki Gillz – kærður fyrir nauðgun, og af því spruttu miklar og heitar umræður. Einkum af því að Gillz – ekki Egill – hafði árum saman í ræðu og riti haft mjög ákveðnar skoðanir á því að sumar konur, gott ef ekki allar, hefðu bara gott af því að þeim væri nauðgað.

Þær vildu það líklega allar innst inni, ef grannt væri rannsakað.

En þetta var skoðun Gillz. Ekki Egils. Var okkur sagt.

Og áður en lengra er haldið: Egill var aldrei ákærður fyrir nauðgun. Málið gekk aldrei svo langt. Saksóknari vísaði málinu frá og í minni orðabók þýðir það bara eitt: Egill Einarsson var ranglega kærður fyrir nauðgun. Punktur.

En. Og þetta er mjög stórt en.

Umræðan um nauðgunarkæruna snerist minnst um málsatvik eða efnisatriði enda voru fáir til frásagnar um þau, þótt margir óviðkomandi teldu sig vita allt um það sem gerðist.

Hún snerist fremur um hugarheiminn, lífsviðhorfið og ofbeldiskarlrembuna sem Gillz – ekki Egill – hafði búið til, um afstöðuna gagnvart konum, um karlmenn sem ráðendur og gerendur og konur sem viðfang og viðtakendur, jafnvel þótt þær vildu ekki taka við.

Gillz hafði jafnvel nafngreint konur sem ættu skilið að vera „stauraðar“. Og alltaf var það „stóri“ sem nauðgaði þeim. Af því að þær vildu það.

Ég þóttist skynja að eftir heiftarlegt rifrildið í kringum nauðgunarkæruna værum við búin að fá nóg af þessum hugsunarhætti. Þetta væri svo yfirgengilegt. Ekki meira af hugarheimi Gillz, takk. Í leiðinni vonuðu einhverjir að Egill hefði eitthvað lært af málinu líka.

Nú hefur enginn talað um þetta í þrjú ár, svo að kannske erum við bara sloppin?

Nei.

Í gær tók Egill Einarsson að sér að endurnýja og bæta ímynd sína sem bókmenntahöfundar án nokkurs skyldleika við persónur sínar. Hann birti þessa mynd á Twitter.

Fyrir ykkur, sem eruð ekki langskólagengin í fótboltafræðum, eru á myndinni David Beckham goðsagnahetja hjá Manchester United, Ryan Giggs, enn stærri hetja hjá sama félagi, og nýi þjálfarinn, hinn hollenzki Gaal, sem var að taka við liðinu.

Þetta er flott mynd og söguleg, en rithöfundurinn @EgillGillz lýsir mönnunum svona:

Gaal: #RosaRisaEistu. Beckham: #GylltuEistun. Giggs: #RíðurÞeimSemHannLangarTil

En sniðugt. Karlmaður skilgreindur sem eistu? Og sá sem ríður því sem hann vill?

Ég er reiðubúinn að líta á þessa heimsku sem tilraun til fyndni. Hún verðskuldar samt ekki það orð enda er hún meira en það.

Egill og Gillz mega auðvitað tjá sig eins og þeir vilja, hvor um sig eða saman. En hitt ættu þeir að vita, sé nokkur skynug taug í skrokknum á þeim, að þessi stórkarlarembingur er ekki bara heimskulegur og þeim til sjálfum til háðungar. Hann veldur öðrum tjóni, ekki sízt börnunum sem verða vitni að honum. Hann endurspeglar líka viðhorf til bæði karla og kvenna sem er beinlínis skemmandi.

Þeir sem héldu að Egill hefði lært eitthvað af hremmingum sínum höfðu rangt fyrir sér. Hann hefur ekkert lært. Og engu gleymt.