Dapurlega stutt

Við eigum að veita færeyska skipinu og áhöfn þess í Reykjavíkurhöfn alla aðstoð sem það þarf. En ekki vegna þess að það er færeyskt.

Við þurfum ekki að setja á langa tölu um hversu góðir vinir Færeyingar hafa verið okkur. Og eru. Um það vitna dæmin, þeim til ævarandi heiðurs.

En að nota það sem sérstaka og jafnvel meginröksemd fyrir því, að við eigum að aðstoða vélarvana skip og sjá áhöfn þess fyrir nauðsynlegum vistum – það er í skásta falli undarlegt.

Viljum við reka stefnu gagnvart útlendingum í nauð eftir því hvaðan þeir eru? Hvað ef skipið hefði verið frá Marokkó? Grænhöfðaeyjum? Grikklandi?

Létum við skipið liggja afskipt í höfninni af því að við höfum aldrei fengið neyðaraðstoð frá Marokkó og skuldum þeim þess vegna ekkert eða – það sem er líklega verra – við höfum veitt Grænhöfðingjum þróunaraðstoð og aldrei fengið neitt til baka í peningum?

Svarið er því miður í prinsippinu já: Það hefði aldrei orðið neitt pítsupartí, enginn facebook-hópur og ekkert uppnám í samfélaginu ef skipið hefði verið norður-afrískt. Eða portúgalskt. Eða lettneskt. Engir tíu þúsund hneykslaðir Íslendingar.

Enn sorglegra er þó, að margir þeirra sem hæst hafa um meðferðina á Færeyingunum (sem er reyndar vel útskýrð hér) eru yfirleitt hávært á móti því að fólki sé mismunað eftir þjóðerni.

Gaman að því.

Lekamálið hefði líklega aldrei orðið til ef svertinginn Tony Omos hefði haft vit á því að vera færeyskur. Eins og James Olsen, söngvarinn og trommuleikarinn góði.

Það er dapurlega stutt í þjóðhyggjuna.

Hjá ólíklegasta fólki.