Blóðsúthellingalaus leiðrétting

Þegar litið er yfir þróun íslensks samfélags blasir við að hugmyndafræði nýfrjálshyggjunnar hefur ekki aukið lífsgæði heldur hið gagnstæða hvað varðar lífsgæði meirihluta fólks. Við blasir ógnvænlegur vandi unga fólksins okkar. Þrátt fyrir að nýfrjálshyggjan hafi skapað stórkostlegar tækninýjungar hafa þær ekki verið nýttar til þess að skapa samfélag þar sem ríkti meiri sátt með ódýrara húsnæði, dagvöru og bættum kaupmætti. Í stað þess hafa stjórnvöld lagt áherslu á að tryggja stöðu efnamanna, einokun fárra og uppbyggingu stóriðju.

 

Efnahagstefna ríkistjórna undanfarna áratugi hefur einkennst af einkavæðingu ríkisfyrirtækja. Ætlunin var að draga úr skuldum ríkissjóðs, en sterkir aðilar innan stjórnarflokkanna höfðu þau áhrif á þessa stefnu að hún varð að „einkavinavæðingu“ þar sem útvaldir fengu almenningseignir á afar hagstæðum kjörum í viðteknum pólitískum helmingaskiptareglum.

 

Hafi einhverjir talið að síðasta hrun sé afstaðið þá eru spilapeningarnir enn á borðinu og sömu fjárhættuspilararnir í spilavítinu. Þeir létu reyndar lítið fyrir sér fara um tíma, en við sjáum þessa dagana að það stóð aldrei til að breyta neinu. Sömu menn eru að störfum í greiningardeildunum, þrátt fyrir þeir hafi orðið uppvísir að allt sem þeir greindu hafi verið rangt og allar spár þeirra reynst rangar.

 

Samkvæmt hugmyndafræði nýfrjálshyggjunnar þá viðhalda greiningardeildirnar endalausri keppni á öllum sviðum. Þjóðir keppa innbyrðis í lækkun skatta svo þær nái að laða til sín stóru fyrirtækin, eins og við þekkjum svo vel. Íslensk stjórnvöld eru tilbúin að verja hundruðum milljarða í uppbygginu vegna stóriðju, en fást einungis til þess að henda nokkrum milljónum í ferðaþjónustuna og hátæknifyrirtækin.

 

Þeir sem sitja á valdastólunum hafa náð auðlindunum, en víkja sér af fremsta megni undan þátttöku í rekstri samfélagsins. Sé litið til lengri tíma getur ríkjandi stefna ekki leitt til annars en lakari skóla, veikari heilbrigðisþjónustu og skuldsettari þjóða. Áberandi er þrýstingur á stéttarfélögin um að þau dragi úr sínum kröfum, en þeim eru síðan jafnfram kennt um að vera sök um að launin séu skammarlega lág.

 

Arður fyrirtækjanna ræður öllu. Íslenskum almúga er haldið innan krónuhagkerfisins, sem er auðmönnunum svo hagstæð, en búið að fella krónuna um 99.89% frá lýðveldisstofnun. „Við verðum að halda í krónuna. Hún er besta hagstjórnartækið sem við eigum. Með henni er blóðsúthellingalaust hægt að lagfæra of góða kjarasamninga verkalýðsins,“ segja hugmyndafræðingar ríkistjórnarinnar.

 

Þau viðhorf sem hér ráða taka ekki mið af hagsmunum almennings. Hann er réttindalaus hvað varðar aðkomu að því sem auðlindir Íslands skila. Það eru eigendur fjármagnsins sem stjórna með sína hagsmuni í fyrirrúmi. Viðhorfin sem höfð voru að leiðarljósi við uppbyggingu samfélags okkar hafa glatast og viðhald gildra aflandsreikninga tekið við.

 

Sé litið yfir evrópsku samfélögin blasir við okkur sú ógeðfellda staðreynd að barnaþrælkun eykst, mansal viðgengst sem aldrei áður, kynlífsþrælkun vex og réttindalausum farandverkamönnum fjölgar. Hungrið í heiminum vex og þeim fjölgar sem ekki hafa aðgang að vatni. Við hverja berjast íslenskir launamenn í dag? Mannfyrirlitning og viðhorf fjölþjóðafyrirtækjanna nálgast okkur sífellt meir.