Bellibrögð

 

Kristján Þór Júlíusson, menntamálaráðherra hefur verið að pukrast við það síðan í febrúar að færa einkafyrirtækinu, Tækniskólanum – Skóla atvinnulífsins – Fjölbrautarskólann við Ármúla (FÁ) að gjöf. FÁ er vel rekinn og rómaður skóli.

Ráðherrann var í útlöndum þegar upp komst um brallið. Þá dreif hann sig heim, byrjaði að tala, var óðamála og sagði að sér þætti „miður“ að umræða væri hafin um málið; hún væri „ótímabær.“ Morgunblaðið, mbl.is, hefur það eftir honum „að það væri ekk­ert lög­mál að reyna að sameina skóla sem væru smærri. Sókn­ar­fær­in gætu legið í að taka öfl­ug­ar stofn­an­ir og sameina þær. Hann lagði áherslu á að eft­ir því sem nem­end­urn­ir séu færri í skól­um því meiri séu erfiðleik­arn­ir. Náms­fram­boðið fyr­ir nem­end­urna verði fyr­ir vikið ekki eins gott.“

Samkvæmt þessari djúpvisku er ekki gott, og reyndar, ástæðulaust að sameina það sem smátt er í sniðum og laga til þar sem allt er haugfullt af erfiðleikum. Það á ekki að gera og alls ekki þegar „að sameina“ merkir að gefa, færa að gjöf. Maður með reisn gefur vinum sínum ekkert slor; hann gefur besta bitann (og hiklaust þegar hann á hann ekki einn og sjálfur).

Og hann sagði ýmislegt annað, ráðherra menntamála, nýlentur. Til dæmis lét hann allsherjar- og menntamálanefnd Alþingis vita af yfirburðar þekkingu sinni á „sameiningar“málinu og afleiðingum þess, og greindi henni frá því að kenn­arar og ann­að starfs­fólk FÁ myndu ekki vera op­in­ber­ir starfs­menn af sameiningu yrði þar sem Tækni­skól­inn er einka­rek­inn.

Það hefur verið líkt og að horfa á farsa að fylgjast með framgöngu ráðherrans í þessu máli, en jafnframt sorglegt að hugsa til þess að höfundur texta og  aðalleikari í skrípaleiknum fær laun úr ríkissjóði fyrir að vera sverð og skjöldur íslenskrar menningar.