Bara til að gleðja Hannes

Ég trúi ekki á karma, en maður á samt að gleðja fólk ef maður getur. Það er svo hlýjandi.

Hann Hannes okkar segist hafa reynt að gerast áskrifandi að greinum mínum í Herðubreið, en ekki náð inn í helgidóminn.

Fleiri hafa lent í þessu – tölvukerfi eru rótheimsk – en í slíkum tilvikum hafa flestir þó haft skyn til að senda Herðubreið bréf eins og leiðbeint er um.

Tölvudeild Herðubreiðar er eins og Lína langsokkur. Hún þekkir ekki vandamál, bara lausnir. Og ef lausnin skyldi ekki duga, sem er sárasjaldgæft, þá líður manni samt mun betur á eftir. Þannig er Lína.

En Hannes segist vilja fylgjast með sjálfum sér og bað mig á dögunum að senda sér greinar sem ég kynni að hafa skrifað um hann án þess að hann sæi til. Þær eru að vísu færri en Hannes heldur, en ég benti honum á að skrifa Herðubreið í þar til gert netfang. Ekki viljum við að fólk sé í myrkrinu.

Hannes skrifaði okkur og ítrekaði beiðni um að sér yrðu sendar greinarnar. Hann fékk staðlað svar um að greinar mínar væru bundnar áskrift. Við hefðum getað sagt eitthvað um kapítalismann, framboð og eftirspurn, eða að mánaðargjaldið samsvaraði einni næringarríkri máltíð heima hjá Bjarna Benediktssyni. Með mjólkurglasi. En við erum kurteis.

Síðan höfum við ekki heyrt í Hannesi. Sem er náttla áhyggjuefni. Það er ekki gott ef fólk veit ekki af sér.

Til að gleðja Hannes, bregða birtu inn í líf hans og auka hlýjuna í lífi okkar allra er hér grein sem ég skrifaði um nýjustu skoðanir Hannesar. Alveg ókeypis og öllum opin – líka honum – með kveðju frá Línu:

———-

Hannes Hólmsteinn hefur birt manifestó sitt í innflytjendamálum. Það er vel ígrundað eins og annað sem frá honum kemur.

Það mætti hafa einhver orð um þá skoðun, að við ættum einkum að taka við fólki sem við höfum gagn af. Duglegu og hæfileikaríku fólki, öðru helzt ekki. Það mætti líka segja sitthvað um þann hugarheim, að gyðingar og Hong Kong-búar séu eftirsóknarverðari innflytjendur en annað fólk.

En stöldrum hér bara við einn hópinn, sem Hannes telur að við ættum að loka úti. Það eru letingjar og auðnuleysingjar, og rökin eru þessi:

„Félagsleg aðstoð við fullhraust fólk er ætíð óskynsamleg, en félagsleg aðstoð við fullhrausta útlendinga, sem við höfum engar skyldur við aðrar en að láta þá í friði, er óafsakanleg.“

Sniðugt. Mér varð ósjálfrátt hugsað sex ár aftur í tímann. Nánar tiltekið upp á Akranes.

Þangað komu á sínum tíma hátt í þrjátíu palestínskar flóttakonur og börnin þeirra. Þau voru heimilis- og ríkisfangslaus eftir innrásina í Írak.

Óhætt er að fullyrða, að Íslendingar hafi haft fátt annað en kostnað af komu og veru þessara kvenna og barna hér. Alls konar félagsleg aðstoð, húsnæði, aðlögun, íslenzkukennsla, menntun fyrir börnin, ekkert nema útgjöld og vesen. Ekki verður séð að við höfum haft af fólkinu nokkurt gagn.

Að vísu berast af því fréttir að þessu fólki líði almennt vel á Skaganum, einhverjir hafi jafnvel orðið ástfangnir og börnin séu glöð og sæl – og í skóla eins og börn eiga að vera.

Það breytir ekki hinu, að samkvæmt skilyrðunum sem Hannes Hólmsteinn setur fram í sinni ígrunduðu stefnu í innflytjendamálum hefði þessu gagnslausa og útgjaldafreka fólki aldrei verið hleypt inn í landið.

Það er aldeilis frábær stefna.