Ótrúlegt þekkingarleysi bankastjóra Arionbanka

Höskuldur Ólafsson, bankastjóri Arion banka, bendir á það í Viðskipta-Mogganum í dag að í umræðu um vexti og vaxtamun þurfi að hafa í huga að ávöxtunarkrafa lífeyrissjóða upp á 3,5% raunávöxtun setji ákveðið vaxtagólf sem hefur ekkert með vaxtamuninn í bönkunum að gera.

 

Það er vitanlega skelfilegt að bankastjóri skuli láta hafa þetta eftir sér. Maður á erfitt með að trúa því að þekking bankstjóra skuli ekki ná lengra. En ef svo er þá er þarna að finna hvers vegna okkur gangi svona illa að komast út úr þeim efnahagslegu ógöngum sem við erum föst í. Ég hef staðið í þeirri trú að sökina hafi verið að finna í þekkingar- og skilningsleysi stjórnmálaflanna.

 

Þetta er ákaflega skilmerkilega útskýrt í Vísbendingu 2.3.15 bls. 4. „Reyndar er algengt að misskilningur ríki um þessa prósentu og hún kölluð ávöxtunarkrafa, en svo er ekki. Hún er tilgáta um hvaða raunávöxtun sé líklegast að lífeyrissjóðirnir nái um langa framtíð. Út frá þessari prósentu og lífslíkum eru reiknuð framtíðaréttindi lífeyrisþega.

 

Eftir því sem prósentan er hærri þeim mun  minni er skuldbindingin, en ef prósentan lækkar hækkar hins vegar skuldbindingin. Ef litið er á eign lífeyrissjóðanna og iðgjöld til framtíðar sem fasta lítur dæmið þannig út : Lægri vextir leiða til minni lífeyris og hærri vextir meiri lífeyris.

 

Á árunum 2000 til 2013 var raunávöxtun á skuldabréfum 5.3% á ári og á hlutabréfum 1.7% á ári. Meðaltalið er 3.5%

 

Ef litið er til lengri tíma þ.e. 1900 til 2013 snýst þetta við. Þá verður meðalávöxtun hlutabréfa 5.2% en á skuldabréfum var hún 1.8%. Niðurstaðan er hins vegar sú sama, ávöxtunin er 3.5% á ári að jafnaði.

 

Þessar athuganir benda til þess að ekki sé um betri prósentu að velja en 3.5%. “