Auðhyggjan við völd

Bjarni Benediktsson fjármála ráðherra mærir Thatcher og öfgakennda frjálshyggju. Það er reyndar það sem einkennir öll störf og nálgun ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar.

 

Peningar blinda menn og verða að kjarna lífsins, jafnvel þó Jesú hafi varað okkur við og sagt að það væri auðveldara troða úlfalda í gegnum auga stoppunálar en fyrir auðugan mann að komast til himnaríkis. Við horfum á ríkisstjórnina feta í spor bóndasonarins, þegar hann hafði eignast hanann, ásældist hann alikálfinn.

 

Eigendur fjármagnsins telja að þeir hafi forgang að þeim arði sem hin vinnandi hönd skapar, arðsemi hlutafjár kemur ætíð fyrst, síðan er einhverjum afgang miðlað til starfsfólksins. Þar liggur orsök þess ófriðar sem ríkir nú á vinnumarkaði.

 

Ríkistjórnin fylgir purkunarlaust þessari stefnu. Hennar fyrsta verk varð að miðla tugum miðjarða til þeirra útgerðarmanna sem fylltu kosningasjóði stjórnarflokkanna. Hún felldi niður álskattana og auðlegðarskattinn. Síðan miðlaði ríkisstjórnin 80 milljörðum í lækkun skulda, um 80% af því rann til auðugustu fjölskyldna í landinu.

 

Afleiðing þessa er augljós, ríkið telur sig ekki hafa efni á að hækka laun heilbrigðisstétta, sem reyndar eru að mestu kvennastéttir. Í stað þess að semja við þær um eðlilegar launahækkanir kallar ríkisstjórnin samningamenn sína úr Karphúsinu og setur lög á launamenn sem vilja réttmætan hlut af þjóðartekjunum.

 

Skoðanabræður ráðherra ríkisstjórnarinnar hafa ítrekað reynt að koma í gegn heimild innan Evrópusambandsins um að miða eigi við laun í upprunalandi vinnuafls, ekki á því svæði þar sem vinnan fer fram. Valdamestu ríkin í Evrópusambandinu með Frakkland í broddi fylkingar hafa staðið gegn þessu. Þau hafa bent á það í málflutning sínum, að nái Frjálshyggjumenn sínu fram, jafngildi það að vinnumarkaður Evrópu taki hraðlest niður til þeirra kjara sem lægst eru á Efnahagssvæðinu.

 

Það er einmitt það sem málsvarar forsvarmenn auðhyggjunnar vilja, svo þeir geti hámarkað arð sinn á kostnað hinna bláfátæku launamanna, og nýta sér ástand þeirra svæða þar sem atvinnuleysið er mest og kjörin lökust. Stéttarfélögin og félagshyggjufólk berjast fyrir sjálfsvirðingu og atvinnuöryggi þannig að starfsmaðurinn geti horfst í augu við vinnuveitanda sinn ekki á skó hans.

 

Peningar eru til lítils ef ekki er til staðar þekking til þess að nýta þá. Ágirnd leiðir eilífrar fátæktar. Einn af sjóliðsforingjum Napóleons sagði honum þegar hann kom heim frá Loocho eyju, að þar væru engin vopn. Napóleon var furðu lostinn og spurði; “Hvernig í ósköpunum fara þeir að því að berjast?” Svarið sem Napóleon fékk var; “Þeir berjast aldrei, þeir eiga nefnilega enga peninga.”