Aulahrollur

 

Eitt af því sem oft hefur vakið hjá mér aulahroll er þjóðfáni. Ekki sá íslenski umfram aðra, ekki flagg í hálfri stöng, ekki fáni við hún að heiðursdegi, heldur fáni á vörum og varningi, blakatandi fáni við einbýli og opinberar stofnanir á virkum degi, flagg á skrifborði; fáninn á veggnum sem skrifborð íslenska utanríkisráðherrans liggur að. Þeir virka eins og ánar sem ofnota fána.

Nú hefur forsætisráðherrann áttað sig á hvað er mest um vert fyrir fólkið í landinu. Hann vatt sér til verka af þjóðkunnri snerpu og kynnti það fyrir ríkisstjórninni: Nýtt frumvarp um þjóðfána Íslendinga og ríkisskjaldarmerkið þar sem heimild til notkunar á hvorutveggja verða rýmkaðar við markaðssetningu á íslenskum vörum og þjónustu.

Ekki veit ég hvernig aulahrollur breiðist út. Eigi að síður leyfi ég mér að álykta sem svo að hann geri það og kunni auk þess færst frá einu til annars. Og ég held að ég geti staðfest þetta því að ég finn fyrir aulahrolli nú þegar ég hugsa til forsætisráðherra og fánans í sömu andrá.