Töfrar hins óásættanlega

Um síðustu helgi skrifaði Jónas Kristjánsson, riststjóri þetta á jonas.is: “Pósturinn var einkavæddur 2007 til að reisa nýjan Landspítala, sem aldrei var svo reistur. Síðan þá hefur póstþjónustu hrakað mjög og verð hennar hækkað langt umfram verðbólgu. Nú er aðeins borinn út póstur annan hvern dag og verðlagið orðið tvöfalt hærra en verðbólga tímabilsins. Póst- og fjarskiptastofnun hefur lýst áhyggjum vegna þessa og segir að stöðva verði þetta ferli. Íslandspóstur geti ekki áfram hækkað verð á lakari þjónustu villt og galið. En þetta er bara nákvæmlega sama sagan og hjá annarri einkavæðingu grunnkerfisins. Skólar, sjúkrastofnanir og flugvellir hafa orðið fórnardýr einkavæðingar með stórauknum kostnaði almennings.”

Í dag, 28.02.2018 skýrir Viðskiptablaðið frá því í að forstjóri Íslandspósts hafi fengið 18% launahækkun á síðasta ári. Við það hækkuðu árslaun hans um 3 miljónir, úr 17 miljónum í 20 eða sem nemur 250 þúsund krónum á mánuði. Þess má svo geta á smærra letri og í sviga, af því að stjórn Íslandspósts kemur það ekki við, …

(að forstjórinn er auk þess stjórnarformaður Isavia og fær eitthvert lítilræði fyrir það, kannski miljón á mánuði, til eða frá).

Laun og hlunnindi annarra stjórnenda Íslandspósts hækkuðu um 8 milljónir króna milli ára og laun fyrir stjórnarsetu um milljón.

Allt eru þetta er ánægjuleg tíðindi og nærri því opinber yfirlýsing um verulegar hækkanir hjá öðrum launamönnum því samkvæmt Viðskiptablaðinu er varaformaður stjórnar og hvatamaður að fyrrgreindum launahækkunum engin aukvisi. Það er frú Svanhildur Hólm Valsdóttir, aðstoðarmaður fjármálaráðherra. Og það eykur enn ánægjuna af þessum kjarabótum að þær fást “á sama tíma og stjórn Íslandspósts tilkynnti síðastliðið haust að rekstrarafkoma fyrirtækisins hafi verið „óásættanleg“ á síð­ustu árum” svo notað sé orðalag Viðskiptablaðsins.

Af þessum og öðrum eins gælum atvinnurekenda við sjálfa sig er ljóst að illa rekin fyrirtæki geta stórhækkað laun verkafólks, hvað þá hin betur reknu. Og til þess að einfalda samningagerð um alla framtíð, og draga úr „óróa á vinnumarkaði“, gætu samtök launafólks boðið atvinnurekendum upp á það að laun óbreyttra starfsmanna hækki jafn oft og jafn mikið og laun forstjóra. Í krónum talið. Ekki prósentum.