Misskilningur formanna

Karl Th. Birgisson skrifar

Er það nú sjálfsagt – eins og Jóhanna Sigurðardóttir sagði í gær og Logi Már Einarsson tók undir – að jafnaðarmenn eigi að beina spjótum sínum að gömlu íhalds- og spillingarflokkunum fremur en Vinstri grænum?

Það er barasta alls ekki einhlítt, ef ætlunin er að ná árangri. Ef ætlunin er að koma gömlu sérhagsmunaspillingunni frá völdum og vonast eftir sæmilega heilbrigðum stjórnarháttum, jafnvel lengur en í eitt kjörtímabil.

Helzta röksemdin er þessi: Framsóknar- og Sjálfstæðisflokkur láta aldrei frá sér völdin sjálfviljugir. Samstarf þeirra hangir saman á meðan hagsmunirnir krefjast þess og á meðan þeir geta útdeilt gæðum, forréttindum og bitum í skjóli og á kostnað ríkisvaldsins.

Sama hvað gengur á, sama hver klúðrar hverju og sama hversu marga ríkisbanka þeir ýmist setja á hausinn eða selja á slikk til sjálfra sín. Og sama hversu þeir hagræða dómskerfinu sér og sínum í hag.

Lýðveldissagan er öðrum þræði slík saga. Saga sérhagsmunagæzlu þessara tveggja flokka.

Hvert einasta mannsbarn kann dæmi af því fyrr og síðar. Alltof mörg mjög nýleg.

Og vitiði hvað? Þeim var alveg sama af því að þeir héldu alltaf völdunum. Við kusum þá aftur og aftur, og þeir pössuðu upp á að stjórnarskránni yrði ekki raskað, svo að til dæmis misvægi atkvæða yrði óbreytt. Þetta gera þeir enn alveg grímulaust, og ekki síður þegar kemur að þjóðareign á auðlindunum og réttmætu gjaldi fyrir afnot af þeim.

Þetta er lykilatriði: Þeim er alveg sama. Það hvarflar ekki að þeim að láta af völdum, sama hvað gengur á. Hvaða skandall sem er. Þeir hætta aldrei.

Það þurfti stærsta hneyksli Íslandssögunnar, þar sem forsætisráðherra spann fyrirstöðulaust upp úr sér lygar í sjónvarpsviðtali, fór skömmu síðar á Bessastaði og heimtaði þingrof, og var hent öfugum út – það þurfti slíkan skandal til þess að sá forsætisráðherra væri settur af. Það eru ekki tvö ár síðan.

En ríkisstjórnin féll ekki. Munum það. Hún sat til haustsins, ríkisstjórn Framsóknar- og Sjálfstæðisflokks, þangað til flokkarnir þóttust hafa búið um sárin og vera orðnir tilbúnir aftur til valda, einu sinni, einu sinni enn.

Sjálfstæðisflokkurinn fékk um sinn aftur völd í skjóli Viðreisnar og Bjartrar framtíðar. Sú ríkisstjórn entist aðeins í átta mánuði, einmitt vegna sérhygli, leyndarhyggju og já, spillingar. Þá fékk Björt framtíð kokfylli og felldi stjórnina.

Í næstu umferð komust þeir aftur til valda, Framsóknar- og Sjálfstæðisflokkur. Nú í boði Vinstri grænna.

Segjum í bili ekkert um málefni – ekkert um að stjórnarskrána eigi að skoða soldið næstu tólf árin, ekkert um að lækka skuli veiðigjöld, ekkert um dómsmálaráðherann og landsrétt, ekkert um allt hitt. Hugsum frekar um taktík.

Jóhanna Sigurðardóttir segir – og Logi Már Einarsson tekur undir – að við eigum að beina spjótum að Framsóknar- og Sjálfstæðisflokki, en hlífa Vinstri grænum. Þetta er misskilningur.

Hvers vegna? Af því að þeim er alveg sama.

Bjarna Ben. er alveg sama um Panamaskjölin sín, Falson og geðveiku útsýnisíbúðirnar á Flórida, Vafningsmálið, innherjaviðskiptin í Glitni, skýrslurnar sem hurfu fram yfir kosningar, þessa 130 milljarða sem voru afskrifaðir vegna fyrirtækja sem hann stýrði beint og óbeint, tugmilljóna afleiðu-brask-skuldirnar sem pabbi borgaði fyrir hann og engir skattar hafa verið greiddir af… Um annað eins mætti skrifa bók.

Sigurði Inga er alveg sama um að „það sé erfitt að eiga peninga á Íslandi,“ honum er sama um heimskuna við flutning á Fiskistofu og enn meira sama um hvalaskítsbjórinn, sem hann leyfði prívat og persónulega að yrði framleiddur án þess að stæðist reglur. Þeim þótti það fyndið, köllunum á þorrablótinu. Um slika karaktera ætti enginn að skrifa bók.

Sigríði Andersen er slétt sama hversu oft hæstiréttur dæmir hana lögbrjót við skipan fjölda dómara. Hún er einfaldlega ósammála niðurstöðunni og forherðist. Hún er dómsmálaráðherra og kemst upp með það.

Hvers vegna? Af því að Vinstri grænir styðja hana.

Þá koma hér saman nokkrir þræðir.

Það er hreint ekki vænlegt til árangurs að pönkast í Framsóknar- og Sjálfstæðisflokki. Þeir haggast ekki eins og dæmin sanna.

Mun líklegra er að eitthvað breytist ef Vinstri græn eru reglulega minnt á hvers konar flokka og hvers kyns sérhagsmunagæzlu þau hafa leitt til valda á Íslandi einu sinni enn. Það er veruleiki bara af því að Vinstri græn leyfa það.

Tveir þingmenn flokksins hafa sýnt í verki að þeir vita þetta. Hinir vita það líka, en kjósa að kyngja ælunni.

Að því hlýtur að koma að þeir fá kokfylli, rétt eins og Björt framtíð.

Þess vegna á ekki að gefa þeim nein grið í heimsku sinni.