Læknir býðst til að vinna kauplaust

Mér ofbýður stundum. Einna erfiðast gengur mér að umbera hroka og lítilsvirðingu, ekki síst hroka og lítilsvirðingu, sem íslensk stjórnvöld sýna iðulega erlendu fólki, sem hingað kemur. Og ég fæ eiginlega „alveg upp í kok“, þegar ég les frétt Vísis frá því í fyrradag um tvo úkraínska sérfræðilækna, sem hafa búið á Íslandi í 11 ár, án þess að fá leyfi til veita læknisþjónustu.

Liana Belinska, er útlærður kvensjúkdómalæknir og eiginmaður hennar menntaður skurðlæknir. Hún vinnur á leikskóla og það verður að segjast, að leikskólabörnin eru í óvenju öruggum höndum, ef eitthvað ber út af. Maðurinn hennar, skurðlæknirinn, starfar við vörumóttöku og í eldhúsi á Landspítalanum.

Eftir að hafa lært íslensku, sótti Liana um stöðu aðstoðarlæknis. Henni var boðið starf á bráðamóttökunni, en átti að vera launalaus fyrsta árið, meðan hún væri að læra hvernig hlutirnir gengju fyrir sig á íslensku sjúkrahúsi. Og þetta boð þáði hún. Hugsið ykkur: Hún var reiðubúin að vinna launalaust í heilt ár.

En jafnvel það gekk ekki eftir. Reglum var breytt og hún þurfti allt í einu að fara að borga skatta til að fá áframhaldandi  dvalarleyfi í þessu samfélagi. Og núll krónur eru undir skattleysismörkum. Þess vegna fór hún að vinna á leikskólanum, þar sem hún er enn.

Nú er þess krafist að hún taki inntökupróf í læknadeildina og síðan svo sem helminginn af náminu upp á nýtt.

Mikið djöfull hljótum við að eiga merkilega góðar menntastofnanir. Háskólar í öðrum löndum standast auðvitað engan samjöfnuð. Ísland er jú „stórasta land í heimi“ og Íslendingar merkilegastir allra þjóða.

Íslenskir læknar leggja hæla við þjó og hlaupa sem hraðast úr landi vegna bágra launakjara og starfsaðstöðu sem fyrir löngu er orðin ótæk. En þegar hingað koma vel menntaðir læknar frá útlöndum og bjóðast til að ganga inn í þessar vinnuaðstæður og þræla sér út – jafnvel kauplaust fyrsta árið – þá er hrokinn svo ofboðslegur að við segjum nei takk.

Í samræmi við þetta hljótum við auðvitað að gera þá kröfu, að Pólverjar ljúki háskólagráðu til að fá náðarsamlegast að skúra á Landspítalanum. Þeim erum við þó fjandakornið að borga svo sem tvo þriðju af samningsbundnum lágmarkslaunum.