Gufuvélin
Um miðjan janúar 2016 var ég orðinn afar mæðinn og þróttlítill til göngu eftir reykingar í tæp 60 ár. Auk þess hóstaði ég í tíma og ótíma; einkum þegar ég hló. Og ég hafði grun um að ég væri með lungnaþembu á frumstigi vegna slímmyndunar í öndunarveginum. Allt var þetta bagalegt.
Þar sem ég þóttist hafa áratuga reynslu af því að nikótín örvaði hugsun mína vildi ég ekki að hætta nota það. Í samráði við lækni ákvað ég að reyna rafrettuna. Nú hef ég drukkið úr henni í 15 mánuði samfellt. Ávinningurinn er margskonar en ég nefni aðeins þetta tvennt: Ég er þróttmeiri til göngu og ég hósta ekki af tilefnislausu; mér líður sum sé betur en áður. Og fyrir þá óhófsmenn sem hugsa mikið um peninga hlýtur að vera ánægjulegt að heyra að það er ódýrara að sinna nautn sinni með þessum hætti en sígarettureykingum.
Nú, nú.
Rafrettan mín gerir gufu úr nikótínvökva. Þess vegna heitir hún gufuvél í mínum munni. Ég drekk hana, gufuna, líkt og Arngrímur Jónsson, lærði hafði á orði að menn gerðu við tóbak. Án þess að ég ætli að gera því skóna hvert ég væri kominn ef ég hefði haldið áfram að reykja sígarettur er ég þó sannfærður um að ég væri ekki við sérlega góða heilsu hefði ég ekki kynnst henni, gufuvélinni.
Löggjafinn athugi það.
- Sálumessa - 02/07/2020
- Umhverfisvændi - 21/04/2020
- Er brennivínið besti kostur? - 26/03/2020