Gott á pakkið

Súrrealískt. Það er eina orðið sem nær utan um þetta.

Nei, ekki að Samfylkingunni hafi tekizt að koma fylgi sínu niður fyrir sex prósent. Ekki bara það.

Heldur hitt, að allir þingmenn flokksins koma úr landsbyggðarkjördæmum.

Jú, ég veit að ´allir´ er heldur rausnarlegt fyrir þrjá, en þessi er nú staðreyndin samt.

Flokkurinn sem hefur alltaf átt undir högg að sækja í landsbyggðunum – hann á núna bara þingmenn þaðan.

Það er ekki bara súrrealískt, heldur eitthvað svo viðeigandi líka.

Einn af þykkustu þráðunum í örlagavef Samfylkingarinnar spann nefnilega Reykjavíkurpakkið.

(Jájá, ég veit líka að þetta er ekki fallegt orð. Það er samt svo skemmtilega lýsandi. Súkkat-bræður sungu um þetta fólk og voru langt á undan sinni samtíð. Og ef ykkur þykir orðið dónalegt, þakkið þá bara fyrir að ég nota ekki skítapakk eins og Vilmundur kallaði suma samflokksmenn sína hér um árið.)

Hvernig er Reykjavíkurpakkið? Það er til dæmis af þeirri tegund sem hafði alltaf illan bifur á Kristjáni Möller, af því að hann skildi að jafnaðarstefnan á að ná til byggðanna líka, ekki bara kynjanna eða skattbyrðarinnar. Þau fussuðu og frussuðu, þótt gegnheilli jafnaðarmaður en Kristján sé vandfundinn. Hann var ekki nógu fínn fyrir pakkið.

Þetta er líka fólkið sem fór á taugum í Hruninu. Þau görguðu hæst einmitt þegar yfirvegunar var þörf. Þau voru enn í taugaáfalli þegar endurreisnin átti sér stað 2009-2013.

Í stað þess að standa hnarreist, finna til ábyrgðar sinnar og ganga til verka lögðust þau í naflaskoðun. Skrifuðu skýrslur þar sem mátti eiginlega lesa að Samfylkingin hefði valdið Hruninu. Skipulag hennar og vinnubrögð.

Þegar mest þurfti við var þetta fólk til einskis gagns. Það var of upptekið með hausinn í klofinu á sér, að finna sökudólga þar sem enga var að finna, að loka flokknum þegar mest reið á að opna hann, að stunda mea culpa sjálfspíslir þegar nauðsyn var á fólki til verka.

Á meðan aðrir stóðu sótugir upp í hársrætur í brunarústabjörgun kyntu þau undir aðför að Steinunni Valdísi Óskarsdóttur. Þau lyftu ekki litlafingri henni til varnar þegar setið var um heimili hennar. Þau lögðu Björgvin G. Sigurðsson í einelti og gera enn, eina manninn sem axlaði ítrekað pólitíska ábyrgð á atburðum sem hann tók engar ákvarðanir um. Þau töldu líka landsdómsmálið vera meðal stærstu réttlætisverka jafnaðarmanna á seinni árum.

Þegar fylgi flokksins var loks farið að hjarna við þótti þeim tímabært að reyna að steypa forystunni með sólarhrings fyrirvara á landsfundi, þvert á hina merku lýðræðishefð um að formann skuli kjósa í almennri kosningu allra félagsmanna. Sú aðgerð ein segir allt um dómgreind Reykjavíkurpakksins.

Smám saman tókst þeim að fæla æ fleiri frá flokknum, með lokuðum prófkjörum, kvótum og girðingum sem allur almenningur hló að. Og þeim tókst færa flokkinn svo langt til vinstri að hann gleymdi erindi sínu. Þegar öllu er á botninn hvolft líkar þeim betur við hið þrönga erindi Vinstri grænna en sitt eigið.

Þegar pakkið tekur síðan að sér að reka kosningabaráttu er útkoman fyrirsjáanleg. Erindið er ekkert, utan loforðið um að greiða fyrirfram skaðabætur fyrir krónuna. Annars almennt hjal um gott samfélag og réttlæti. Ekkert sem hönd á festi. Enginn baráttuandi, ekkert pönk, engin uppreisn gegn Panamastjórninni. Og enginn sem kunni til verka svo að séð yrði.

Helzt að látin væri í ljós mjóróma bón um að fá að vera aftursætisfarþegi með öðrum flokkum í bíl sem enginn vissi hvert var að fara.

Kjarninn í sjálfsmynd pakksins er þessi: Við erum æðisleg, aðallega þó svo gott fólk, en samt alveg ómöguleg. Við þurfum að breyta skipulaginu. Lögunum. Reisa fleiri girðingar. Finna sökudólga. Við fáum ekkert fylgi án þess að taka til í eigin ranni. Um þetta hafa þau talað látlaust í átta ár. Með þessum líka árangrinum.

Og einmitt þar liggur stóri misskilningurinn. Samfylkingunni gekk bara bærilega, takk fyrir, áður en taugahrúgurnar sem eru uppistaðan í Reykjavíkurpakkinu náðu tökum á umræðu innan flokksins. Þið flettið bara fylgistölunum upp.

Fallega kaldhæðnin er þó sú, að Kristján Möller öðrum fremur tryggði flokknum það fylgi á landsbyggðinni sem hann hjarir nú á. Kristján kann nefnilega að vinna kosningar.

Og reykvíska sjálfsásakanainnantökusökudólgaleitandi liðið er þingmannslaust.

Hversu póetískt getur réttlætið orðið?

Fyrirsögn þessa kurteislega pistils var lífsmottó Dags Sigurðarsonar. Hann var líka langt á undan sinni samtíð.

Rétt eins og Súkkat.